jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

en schapen of geitjes hoorde blaten, kon ik mij niet intomen, sloop
er heimelijk naar toe, had er telkens een van te pakken en peuzelde
het op in eenzaamheid. Zo heb ik de smaak van het bloed en vlees
beet gekregen en vermoordde ik alles, wat mij geschikt bleek en te
overmeesteren kon. Ik ben dan elke dag op roof uitgetrokken, waakzaam
en achterdochtig snuffelde ik door grep en gracht, door haag
en kant, randde de vetste hoenders, eenden en ganzen aan, waar ik
ze ook ontmoette. Zonder medelijden vernietigde ik, niets of niemand
sparend of uit de weg gaand. Met mijn vinnige happen hier en
mijn vurige beten daar, gevolgd door de stilte van de dood … bracht
ik soms de hele streek op stelten. Ik moordde en vrat overdadig. Ik
kende toen de oude waarheid nog niet, dat kinderen voor hun ouders
moeten boeten. Mijn zonderlinge manieren trokken de aandacht
van het hele gewest. Ik leefde als een paterke goedleven.
’t Was in ’t putteke van de winter, het vroor stenen dik toen ik te Belsele,
ten westen van Sint-Niklaas, Isengrijn tegen het lijf liep onder
een lindeboom, die ik nog zou kunnen aanwijzen als de mensen hem
niet geveld hebben. De wolf vertelde mij toen, dat hij verwant was
met de vossen en dat hij mijn oom was. Ik kon het haast niet geloven,
zo een groot en sterk dier, mijn oom?
‘Ja, ja, je oom, jij bent zoals alle katachtigen familie van ons. Net als
de wilde honden, de wolven en de vossen zijn wij jagende roofdieren,
met langwerpige kop en beruchte teenlopers’ leerde hij mij.
~ 267 ~
Tiecelijn 24
De Vos wil als dierenkenner en kenner van de streek ook leren. Meteen zien
we hem ook het verhaal aanpassen. Het berijmde landschap met een boom bij
Belsele wordt een linde. En hij vertelt zijn verhaal verder. Hoe Reynaert slachtoffer
werd van zijn roofgezel. En hoe hij intussen door toeval ook stinkend rijk
was geworden en precies daardoor in staat was geweest om een aanslag op de
koning te verijdelen. Het tij keert onmiddellijk, het koningspaar ruikt geld. ‘De
leeuwin lei haar fluwelen poot op die van Nobel en ze keken elkaar in de ogen.
Zij fluisterde zacht: “Wel lieve man, wat had U kunnen overkomen …”’
Ik raap nog wat losse sprokkels uit het verdere verloop van het verhaal. Reynaert
heeft ‘geen bewijsstukken, perkamenten en papieren rollen nodig’ om zijn
leugenverhaal op te dissen. ‘Ermenrijk’ noemt hij ‘een held uit de Germaanse
sage’. Tibeert trekt ‘naar ’t land van de vier Heemskinderen’. Hij moet er de
‘dwaze beer’ gaan halen. Samen belanden ze in het ‘vreedzame Vlaanderland’
en komen ‘in ’t soete waeslant’. Grimbeert, ‘goed aangeschoten’ na een ‘geheime