jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

~ 251 ~
Tiecelijn 24
rijksschool in de Regentiestraat in Sint-Niklaas. Na de Tweede Wereldoorlog
werd Amand zonder duidelijke redenen – hoewel hij een felle flamingant
was – slachtoffer van de repressie. Na twee donkere jaren werd hij in ere hersteld
en pendelde de intussen kroostrijke vader elke dag heen en weer naar de
Rijksmiddelbare school van Deinze. In 1953 kreeg hij een onderwijsopdracht
in Gent en tenslotte kreeg hij op 52-jarige leeftijd een plaats in het Koninklijk
Atheneum van Sint-Niklaas, waar, o toeval, de toenmalige directeur Schoups,
ooit lid van de epuratiecommissie (de commissie die de collaboratie onderzocht)
na Wereldoorlog II, hem met hand en tand verdedigde wanneer men
uit naijver ging snuisteren in het oorlogsverleden van De Vos.
Amand was een uitstekende onderwijskracht. In 1968 werd hij directeur
van de rijkslagere school te Haasdonk, een functie die hij tot op zijn pensioengerechtigde
leeftijd in 1971 zou behouden. In 1972 werd hij secretaris van
het Vlaams Verbond van Gepensioneerden. Vanaf dat ogenblik verschenen
van hem geregeld artikels in het ledenblad van dit verbond en hield hij tal van
voordrachten voor zijn medeleden over onder andere Guido Gezelle, Albrecht
Rodenbach, Peter Benoit, Pieter Paul Rubens, het Waasland, folklore, fabels
en … het Reynaertverhaal, een oude liefde uit zijn normaalschooltijd toen hij
er met vuur fragmenten uit voordroeg.
Een wetenschappelijk vorser werd hij nooit, wel een ijverige ‘amator’ (zoals
Anton van Wilderode zichzelf als reynaerdist omschreef), die met gespitste
oren luisterde naar de Wase en Gentse vossenjagers van de jaren vijftig die
betrokken waren bij het ontwerpen van het Reynaertpad: broeder Aloïs (Jaak
Vandervee, 1881-1973, auteur van de Geografie van de Reinaert in De Toerist,
1955, p. 633-656), Jozef de Wilde (1906-1993) en Jef Goossenaerts (1882-
1963, de vader van de Reynaertroute-idee).
Amand de Vos wilde in de eerste plaats het Reynaertverhaal meer ingang
doen vinden bij de ‘volksmens’ die niet direct verzen leest maar toch geboeid
kan worden door een verhaal. Dankzij journalist André Govaert kon hij tussen
oktober 1972 en maart 1973 in het wekelijks verspreide huis-aan-huisblad De
Cirkel van uitgeverij De Cuyper uit Dendermonde een zeer bevattelijke prozahertaling
van de Reynaert in 27 afleveringen publiceren. ‘De bedoeling is,’ zo
schreef hij, ‘zoveel mogelijk mensen terug kennis te doen maken met dit oud
en voornaam verhaal. Weinigen, dat hebben opiniepeilingen bewezen, weten
nog waarover het gaat als men spreekt over Reinaert de Vos. Nog minder mensen
beseffen het belang van dit verhaal voor het Waasland.’ 2 Deze hertaling
werd meteen een aanzet naar het eerste Reynaertspel dat op 19, 20, 26 en 27