jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 24
Tot zover het onderzoek naar de Leidse bijdrage in populaire boekjes over de
Reynaert. De oogst is mager: een voordracht over Bruun de beer, één volledige
tekst en drie toneelbewerkingen gebaseerd op Van den vos Reynaerde en één volledige
tekst gebaseerd op Reynaerts historie.
De wetenschappelijke bijdrage uit Leiden aan het Reynaertonderzoek
Het beeld is compleet anders als je gaat uitzoeken wat de Universiteit van
Leiden met de Reynaert van doen heeft. Wetenschappers als Jacob Muller,
André Bouwman en Frits van Oostrom droegen, of dragen nog, hun steentje
bij aan het Reynaertonderzoek. Ook de wetenschapper/schrijver Paul Verhuyck
heeft alleen en samen met zijn echtgenote Corine Kisling in artikelen
en een roman bijgedragen aan de bekendheid van de vos in de Hollandse polders.
Jacob Wijbrand Muller
Jacob Muller (1858-1945) heeft vanaf 1902 tot 1924 als hoogleraar aan de
Leidse Universiteit gewerkt. Voor hij zijn hoogleraarschap aanvaardde was hij
vanaf 1888 als redacteur betrokken bij het Woordenboek der Nederlandsche taal.
Hij heeft zich als filoloog zestig jaar bezig gehouden met de Reynaert. Zijn dissertatie
(1884) behandelde de tekstkritiek van Van den vos Reynaerde en Reynaerts
historie. In 1887 verscheen een omvangrijke studie over de taalvormen
in beide werken. Een editie van zijn hand van Leeu’s Goudse prozadruk (Reynaerts
historie) uit 1479, zag in 1892 het licht. Samen met Buitenrust Hettema
(1862-1922) bracht hij in 1903 Van den vos Reynaerde uit. Deze samenwerking
– Muller ging voor een kritisch gezuiverde tekst en Buitenrust Hettema voor
een zo strikt mogelijk diplomatische tekst – leidde tot een breuk. Het commentaar
werd dan ook in 1910 door Buitenrust Hettema alleen uitgeven. Met
de sensationele vondst van handschrift F (Van den vos Reynaerde) in de bibliotheek
van het slot Dyck bij Neuss in Rheinland-Westfalen kreeg Muller de
kans om de oorspronkelijke tekst van Van den vos Reynaerde te reconstrueren.
Een kritische editie van F verscheen in 1913, het Critisch Commentaar daarop
in 1917. In dit kritisch commentaar worden de handschriften A (RI), B (RII),
F (RI) en de Latijnse vertaling L, alsmede het fragment E (RI) 6 uitvoerig met
~ 20 ~