jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 24
zo naar zijn hand dat de wolf door anderen mishandeld wordt of doen andere dieren dat uit
eigen beweging.
47 Cf. Jauss 1959, p. 93-113; Mann 1987, p. 44-58.
48 Cf. Mann 1987, p. 45.
49 ‘Een dwaas is even roekeloos als onnozel wanneer het op handelen aankomt, maar een
wijs man wacht tot hij op verstandige wijze kan handelen’ (Tam preceps fatuus quam non est
gnarus; / expectat sapiens, dum sapienter agat, VI 187-188); ‘Overhaaste actie getuigt van
dwaasheid’ (actio cor stultum precipitata probat, VII 542).
50 Cf. Nieuwenhuis 2009, p. 246, 250, over maat houden in Isegrim visser (I 570, 576, 685,
686, 807, 808, 809).
51 Winst: fructus, V 801; lucrum, I 683; lucratur, I 683; verlies: dampna, V 801, I 684; perdas,
V 805; perdit, I 683.
52 Vrijwel altijd is Reynaert degene die leidt; ducere (leiden): I 721, 795; II 206, 219; ductor
(begeleider): I 653; II 345; dux (leider): I 717, 721, 794; II 310, 532; IV 909; VI 386.
53 Isegrim visser (I 616-618); Isegrims eed (VI 401).
54 Varty 1984, p. 413, 421.
55 Cf. eliciat in Isegrim visser (I 736), waar Reynaert doelbewust dorpers meelokt naar de in
het ijs vastgevroren wolf om hem een ongenadig pak slaag te geven.
56 Isegrim visser vormt een uitzondering; Reynaerts Wundenverspottung volgt aan het begin
van de volgende episode (Isegrim landmeter, II 187-202).
57 I 373-386, 392-490, 514-520 (De geschiedenis met de ham); IV 1026-1032, V 293-300,
305-312 (De vos en de haan).
58 Cf. Curran 1978, p. 216; vgl. bijvoorbeeld het verhaal van Io in M I 568-600 (landschap:
568-582; monoloog van Jupiter: 589-597; achtervolging 597-600; verkrachting: 600 (rapuitque
pudorem)) en van Callisto in M II 409-440 (landschap: 418; monoloog van Jupiter: 423-
424; dialoog: 426-429; verkrachting: 436 (illa quidem pugnat)).
59 Zie inleiding. Cf. Voigt 1884, p. XVI.
60 Gravdal 1991, p. 76, 81; cf. Nieuwenhuis 2008, p. 34-35.
61 Cf. Hesse 1999, p. 115-118. Op het terrein van de ‘liefde’ is dit thema ook te vinden in
de Metamorphoses.
62 ‘Had hij u, een vreemde, niet eerder een dienst moeten bewijzen dan een verwant en
zichzelf?’ Cf. Mann 1987, p. 498-499 en noot ad loc.
63 Ook in het begin van Reynaert en de wolvin komt het verwantschapsmotief voor, wanneer
Reynaert de wolvenwelpen als zijn neefjes begroet (V 741, 744).
64 Varty 1983, p. 42. In I 11-12, onmiddellijk na de eerste keer dat Reynaert Isegrim als
oom aanspreekt, wordt verteld dat hun verwantschap een leugen is.
~ 182 ~