jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

‘Mea culpa, pater, mater,
’k Heb den otter en den kater,
En zo menig ander dier,
Kwaed gedaen voor mijn plaisir’
(naar de schooluitgave van Jan Frans Willems uit 1839)
~ 123 ~
Tiecelijn 24
Een ander soort ‘plaisir’ had Gezelle intussen zeker beleefd als Spoker toen
hij als in de hoek gedrongen leraar zijn frustraties gedeeltelijk uitte door zijn
satirische bijdragen in Reinaert de Vos, een zondagsblad voor verstandige lieden
aaneengeknoopt door zeven filosofen van Lodewijk Vleeshouwer (Antwerpen
1810-1866). Vleeschouwers pseudoniem was Kribbeleer, Guido Gezelle
gebruikte Spoker als schuilnaam. Elf nummers lang zal hij iedere week zijn
bijdrage aan dit Antwerpse blad bezorgen, nadien zou hij nog sporadisch
tekst inleveren. Vleeshouwer, wiens zoon van Gezelle les kreeg, kwam sterk
op voor de taalrechten van het Vlaamse volk en dat zinde Gezelle uitermate.
Reynaert, symbool van Vlaamse grootheid, was een scherp wapen dat kon
worden gehanteerd tegen de eerder Vlaamshatende beau monde (waarbij de
hogere geestelijkheid een belangrijke plaats innam). In dit blad kon de jonge
dertiger Gezelle spottend, hekelend, scherp en sprankelend van taal zijn vossenpen
ook richten tegen Slokop, Sloekop of Slokkaert, die hij als een wolf
voorstelt. Slokkaart is eigenlijk Napoleon III, die al te graag België zou willen
annexeren, maar er is een ‘vosken’ dat hem een steen in de muil werpt met alle
gevolgen van dien.
Slokkaart, in een appelmande,
zag ’nen appel – Ai zo lief! –
liggen, dat hem van zijn tanden
’t water van zijn tote liep.
Ai, och! Mocht ik profiteren
van den appel! ’k hé zo’n durst, dorst
’k zou hem lieflijk aan-hekseren
met mijn mage wacht wat! g’rust!
Wijder als een wafelijzer
doet hij ’t lieve mondtje ton toen
o-pen, dat de schoone spijs er
heel fatsoenlijk binnenkon.