Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
zijn ondergang besloten. Zou hij aan de strikken ontkomen, die ze voor hem gespannen
hadden ? Dat waren ogenblikken van benauwdheid en ernstig gebed. Hij kwam bij een kleine
poort in de muur van de stad. Die werd hem geopend, en zonder verhindering ging hij er met
zijn gids door. Eenmaal veilig buiten, ver-haastten de vluchtelingen hun spoed, en v——r de
afgevaardigde van Luthers vertrek hoorde, was hij buiten het bereik van zijn vervolgers. Satan
en zijn handlangers waren bedrogen. De man, die ze in hun macht dachten te hebben, was als
een vogel aan de strik van de vogelvanger ontkomen.
Bij het horen van Luthers ontvluchting was de afgevaardigde buiten zichzelf van
verbazing en toorn. Hij had verwacht, grote eer te behalen door wijsheid en standvastigheid
in zijn onderhandeling met deze rustverstoorder van de kerk, maar zijn hoop werd beschaamd.
Hij luchtte zijn toorn in een brief aan Frederik, de keurvorst van Saksen,waarin hij Luther
bitterlik beschuldigde,en eiste dat Frederik de hervormer naar Rome zenden, of hem uit
Saksen verbannen zou.In zijn verdediging drong Luther erop aan, dat de afgevaardigde of de
paus hem zijn dwalingen uit de Schriften zou tonen, en verbond zich op het plechtigst, zijn
leerstellingen af te zweren, indien ze konden bewezen worden in strijd te zijn met Gods woord.
En hij drukte zijn dankbaarheid aan God uit, dat hij waardig geacht was, voor zulk een heilige
zaak te lijden.
De keurvorst wist nog weinig van de hervormde leer, maar was diep getroffen door de
oprechtheid, kracht en klaarheid van Luthers woorden; en Frederik besloot zijn beschermer
te zullen zijn, totdat er bewezen zou worden, dat de hervormer dwaalde. Antwoordende op de
eis van de afgevaardigde, schreef hij: ” ‘Gij behoorde tevreden te zijn, daar Doktor Martin te
Augsburg voor u verschenen is. Wij verwachtten niet, dat ge hem zoudt trachten te laten
herroepen, zonder hem eerst van zijn dwaling te overtuigen. Geen van de geleerden in ons
vorstendom hebben ons medegedeeld, dat Martins leer goddeloos, antichristelik, of ketters is.’
De vorst weigerde bovendien om Luther naar Rome te zenden, of hem uit zijn staten te
verbannen.”
De keurvorst zag in, dat de zedelike banden van de maatschappij aan alle kanten aan het
verslappen waren. Een groot hervormingswerk was nodig. De ingewikkelde en kostbare
inrichtingen om misdaad tegen te gaan en te straffen zouden onnodig zijn, indien de mensen
Gods geboden en de voorschriften van een verlicht geweten slechts erkenden en
gehoorzaamden. Hij zag, dat Luthers arbeid zich naar dit doel heenstrekte, en hij verheugde
er zich in het geheim over, dat er zich een betere invloed in de kerk deed gelden.
Ook zag hij, dat Luther als professor aan de universiteit met uitstekend gevolg werkzaam
was. Nog was er pas een jaar verlopen sinds Luther zijn stellingen aan de slotkerk aangeplakt
had, en toch was het aantal van de pelgrims, die de kerk op het feest van Allerheiligen
bezochten, reeds veel minder. Rome was van aanbidders en gaven beroofd geworden, maar
hun plaats was ingenomen door een andere klasse van mensen, die zich nu naar Wittenberg
spoedden,— geen pelgrims om de relikwieën te aanbidden, maar studenten, die de
90