Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Luther beefde wanneer hij op zichzelf zag,— één enig man tegenover de grootste machten
van de aarde. Hij twijfelde er somtijds aan, of hij er waarlik door God toe geleid was, om
zichzelf tegen het gezag van de kerk te stellen. “Wie was ik,” schrijft hij, “dat ik de majesteit
van de paus zou tegenstaan, voor wie ... de koningen van de aarde en de gehele wereld
heefden?” . . . “Niemand kan zich indenken, wat mijn hart geleden heeft gedurende die eerste
twee jaren, en tot welk een moedeloosheid, ik mag het wel wanhoop noemen, ik somtijds
verviel.” Maar hij werd niet aan ontmoediging ten prooi. Toen mensesteun hem ontviel, zag
hij op God alleen, en ondervond, dat hij in volle veiligheid kon leunen op die almachtige arm.
Aan een vriend van de Hervorming schreef Luther: “Wij kunnen noch door studie, noch
door verstandelike ontwikkeling inzicht in de Schriften verkrijgen. Daarom moet uw eerste
plicht zijn, met gebed te beginnen. Smeek de Heer, om u naar Zijn rijke barmhartigheid
genadiglik een waar begrip van Zijn Woord te schenken. Er is geen andere uitlegger van het
woord Gods, dan de Schrijver van dat woord zelf, zoals Hij gezegd heeft: ‘Ze zullen allen van
God geleerd zijn.’ Verwacht niets van uw eigen werk, van uw eigen verstand: vertrouw alleen
op God, en de invloed van Zijn Geest. Neem dit aan op het gezegde van een mens, die de zaak
op de proef gesteld heeft.” Hier is een uiterst belangrijke les voor hen, die gevoelen, dat God
hen geroepen heeft om de ernstige waarheden voor deze tijd aan anderen te brengen. Deze
waarheden zullen de vijandschap doen ontbranden van Satan, en van hen, die de fabelen,
welke hij verzonnen heeft, liefhebben. In de strijd met de boze machten is er meer nodig dan
kracht van verstand en menselike wijsheid.
Wanneer de vijanden zich beriepen op gebruiken en overleveringen, of op de beweringen
en het gezag van de paus, ont-moette Luther hen met de Bijbel, en de Bijbel alleen. Hier waren
bewijsgronden, waar ze niets tegen zeggen konden; daarom schreeuwden de slaven van
vormen en bijgeloof om zijn bloed, gelijk de Joden het bloed van Christus geëist hadden. “Hij
is een ketter,” riepen de Roomse ijveraars. “Het is hoogverraad, zulk een gruwelike ketter een
uur langer te laten leven! Laat het schavot onmiddellik voor hem opgericht worden!” Maar
Luther werd hun woede niet ten prooi. God had een werk voor hem te doen, en engelen werden
van de hemel gezonden om hem te beschermen. Velen echter, die van Luther het kostbare
licht ontvangen hadden, ondervonden Satans woede, en verduurden ter wille van de waarheid
onbevreesd marteling en dood. Luthers leer trok de aandacht van ernstigdenkenden door
geheel Duitschland.
Uit zijn preken en geschriften straalde licht, dat duizenden wakker schudde en verlichtte.
Een levend geloof begon de plaats in te nemen van de dode vorme- likheid, die de kerk zo
lang aan banden had gelegd. Het volk verloor dageliks meer zijn vertrouwen in Rome’s
bijgeloof. De bolwerken van vooroordeel begonnen weg te vallen. Gods woord, waaraan
Luther iedere leerstelling en iedere eis toetste, was gelijk een tweesnijdend zwaard, dat tot in
de harten van het volk doordrong. Overal ontwaakte er een verlangen naar geestelike
vooruitgang. Alom ontstond een hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, gelijk sedert
eeuwen niet gekend was geweest. De ogen van het volk, die zo lang op menselike instellingen
86