Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
onwetend, lichtbewogen en bijgelovig volk te misleiden. Hadden ze Gods Woord gehad, ze
zouden niet op die wijze bedrogen geworden zijn. Het was om hen onder het beheer van het
pausdom te houden, ten einde de macht en weelde van zijn eerzuchtige leiders te doen
aangroeien, dat de Bijbel van hen was weggehouden.
Wanneer Tetzel een stad binnentrok, ging er een boodschapper v——r hem uit, die
aankondigde: “De genade Gods en van de heilige vader is v——r uw poorten.” En het volk
verwelkomde de godlasterende huichelaar, alsof hij God zelf geweest was, die uit de hemel
tot hen was nedergekomen. De gruwelike handel werd in de kerk gedreven, waar Tetzel de
kansel beklom, en de aflaten prees als de kostbaarste gift van God. Hij verklaarde, dat
krachtens zijn certifikaten van vergiffenis, al de zonden, die de koper later zou wensen te
begaan, vergeven zouden zijn, en dat “berouw zelfs niet noodzakelik is.” Meer nog, hij
verzekerde zijn hoorders, dat de aflaten niet alleen bij machte waren om de levenden te redden,
maar ook de doden; dat op hetzelfde ogenblik, dat het geld op de bodem van zijn kist zou
rinkelen, de ziel voor wie het betaald was, uit het vagevuur bevrijd zou zijn, en de hemel
binnengaan.
Toen Simon de tovenaar de apostelen geld aanbood, om hun de macht om wonderen te
doen af te kopen, antwoordde Petrus hem: “Uw geld zij met u ten verderve, omdat ge gemeend
hebt, dat de gave Gods door geld verkregen wordt.” Maar Tetzels aanbod werd door
duizenden gretig aangenomen. Goud en zilver vloeide in zijn schatkist. Een zaligheid, die met
geld gekocht kon worden, was gemakkeliker te verkrijgen dan die waartoe berouw, geloof,
en ijverige pogingen vereist werden om de zonde te wederstaan en te overwinnen.
De leer van de aflaten was door geleerde en vrome mannen in de Roomse Kerk
tegengestaan en er waren er velen, die geen geloof hechtten aan voorwendselen, welke zo zeer
in strijd waren met bet verstand zowel als de openbaring. Geen prelaat durfde zijn stem tegen
deze goddeloze handel verheffen, maar de harten van de mensen begonnen beroerd en
onrustig te worden, en velen vroegen met bezorgdheid, of God niet door het een of andere
middel tussen beide zou treden, om Zijn kerk te reinigen.
Luther, hoewel nog streng katholiek, werd met afschuw vervuld over de lasterlike
aanmatigingen van de aflaat- venters. Velen in zijn eigen gemeente hadden bewijzen van
vergiffenis gekocht, en begonnen al spoedig tot hun leraar te komen, om hun verschillende
zonden te belijden, vergiffenis verwachtende, niet omdat ze berouw hadden en zich wensten
te beteren, maar op grond van de aflaat. Luther weigerde hun absolutie, en waarschuwde hen,
dat tenzij ze berouw gevoelden en een ander leven leidden, ze in hun zonden zouden omkomen.
In grote verslagenheid gingen ze tot Tetzel met de klacht, dat hun biechtvader zijn brieven
had geweigerd; en sommigen eisten stoutweg, dat hun het geld teruggegeven zou worden. De
monnik was woedend. Hij uitte de vreselikste vloeken, liet vuren aansteken op de publieke
pleinen, en verklaarde, dat hij orders had van de paus “om alle ketters te verbranden, die zijn
allerheiligste aflaten durfden tegen-staan.”
83