Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Luther was nog steeds een getrouwe zoon van de Roomse kerk, en dacht er niet aan, dat
hij ooit iets anders zou zijn. In Gods voorzienigheid werd hij ertoe geleid, Rome te bezoeken.
Hij reisde te voet, en bracht de nachten door in de kloosters langs de weg. In een zeker klooster
in Italië stond hij verbaasd over de rijkdom, de pracht en de weelde, die hij aantrof. Begiftigd
met een prinselik inkomen, leefden de monniken in prachtige vertrekken, kleedden zich in de
rijkste en kostbaarste klederen, en gingen te gast aan een overvloedige dis. Met pijnlike
aandoeningen vergeleek Luther dit toneel met de zelfverloochening en de ontbering van zijn
eigen leven. Verbijstering kwam over zijn ziel.
Eindelik aanschouwde hij in de verte de stad van de zeven heuvelen. Met diepe ontroering
wierp hij zich ter aarde, uitroepende: “Heilig Rome, ik groet u!”1 Hij nam zijn intrek in de
stad, bezocht de kerken, luisterde naar de wonderlike verhalen van priesters en monniken, en
nam deel aan al de vereiste ceremonieën. Overal zag hij tonelen, die hem met verbazing en
afschuw vervulden. Hij zag dat er verdorvenheid heerste onder alle klassen van de
geestelikheid. Hij hoorde de prelaten onkuise grappen maken, en ontzette zich over hun
vreselike ongebondenheid, zelfs onder de mis. Wanneer hij zich onder de monniken en
burgers mengde, vond hij losbandigheid en onmatigheid. Waarheen hij zich ook wendde, trof
hij in plaats van heiligheid bandeloosheid aan. “Het is ongelofelik,” schreef hij, “welke
zonden en afschu- welikheden te Rome bedreven worden; ze moeten gezien en aangehoord
worden, om er geloof aan te kunnen slaan. Het is z— erg, dat men gewoon is te zeggen:
‘Indien er een hel is, moet Rome er op gebouwd zijn. Het is een afgrond, waaruit alle zonden
voortkomen.’”1
In een dekreet had de paus juist in die tijd aflaat beloofd aan een ieder, die op zijn knieën
dè “Pilatus trap” zou opklimmen, van welke gezegd werd, dat onze Heiland hem was
afgeklommen toen hij de Romeinse gerechtszaal uitging, en die op wonderdadige wijze van
Jeruzalem naar Rome over- geplaatst was. Luther klom op zekere dag in volle toegewijd- heid
deze trap op, maar hoorde plotseling een stem als een donderslag, die tot hem scheen te zeggen:
“De rechtvaardige zal uit het geloof leven.” Hij sprong op, en haastte zich met schaamte en
afschuw weg van de plaats. Die tekst verloor nooit zijn macht over zijn ziel. Van die tijd af
zag hij duide- liker dan ooit tevoren de valsheid in van het vertrouwen op mensewerken tot
zaligheid, en de noodzakelikheid van een onwrikbaar geloof in de verdiensten van Christus.
Zijn ogen waren geopend, om nooit weer gesloten te worden voor de valsheid van het
pausdom. Toen hij zijn gelaat van Rome afkeerde, had hij ook zijn hart ervan afgekeerd, en
van die tijd af werd de klove wijder, totdat hij alle verbintenis met de pauselike kerk verbrak.
Na zijn terugkeer uit Rome ontving Luther van de universiteit te Wittenberg de graad van
Doktor in de Godgeleerdheid. Nu was hij vrij, gelijk nooit tevoren, om zich aan de Schriften
te wijden, die hij liefhad. Hij had een plechtige gelofte gedaan, dat hij al de dagen van zijn
leven Gods Woord zorgvuldig zou onderzoeken en het met getrouwheid prediken, en niet de
gezegden en leerstellingen van de pausen. Hij was niet langer slechts een monnik of professor,
maar de gezaghebbende heraut van de Bijbel. Hij was als een herder geroepen om Gods kudde
81