Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Ieder ogenblik, dat zijn dagelikse plichten hem veroorloofden, gebruikte hij voor studie,
beroofde zich van slaap, en ontzegde zich zelfs de tijd, die aan zijn schamele maaltijden
besteed werd. Boven alles had hij de studie van Gods Woord lief. Hij had een Bijbel gevonden,
die aan een ketting vastlag aan de kloostermuur, en menigmaal begaf hij zich daarheen.
Naarmate de overtuiging van zijn zouden dieper werd, zocht hij door zijn eigen werken zich
vergeving en vrede te verwerven. Hij leidde een uiterst hard leven, trachtende door vasten,
waken, en geselen het boze in zijn karakter, waarvan het kloosterleven hem niet had bevrijd,
te onderdrukken. Voor geen opoffering schrikte hij terug, waardoor hij tot die reinheid van
hart kon geraken, die hem in staat zou stellen, de goedkeuring Gods te erlangen. “Ik was
waarlik een vrome monnik,” zei hij later, “en volgde de regels van mijn orde strikter op, dan
ik uitleggen kan. Indien ooit een monnik de hemel kon gewinnen door zijn werken als
kloosterbroeder, zou ik er zeker aanspraak op gehad hebben. . . . Indien ik veel langer ware
voortgegaan, zou ik mijn kastijdingen van het vlees waarlik tot de dood hebben doorgevoerd.”
Als gevolg van deze pijnlike tucht verloor hij zijn krachten, en begon aan flauwten te lijden,
de gevolgen waarvan hij nooit geheel te boven kwam. Maar ondanks al zijn inspanning vond
hij geen verlichting voor zijn bezwaarde ziel. Hij werd ten laatste bijna tot wanhoop gedreven.
Toen Luther meende, dat alles verloren was, verwekte God hem een vriend en helper. De
vrome Staupitz opende Gods Woord voor Luthers verstand, en maande hem aan, van zichzelf
af te zien, op te houden met te denken aan de eeuwige straf voor de overtreding van Gods wet,
en te zien op Jezus, zijn Heiland, die de zonden vergeeft. “Werp u in de armen van uw
Verlosser, in plaats van uzelf te martelen wegens uw zonden. Vertrouw op Hem,— op de
rechtvaardigheid van Zijn leven,— op het zoenoffer van Zijn dood. . . . Luister naar Gods
Zoon. Hij werd mens, om u de verzekering te geven van Gods vrije genade.” “Heb Hem lief,
die u eerst heeft liefgehad.”
Aldus sprak deze boodschapper der barmhartigheid. Zijn woorden maakten een diepe
indruk op Luthers hart. Na menige kamp met zijn langgekoesterde dwalingen was hij in staat
de waarheid te vatten, en kwam er vrede in zijn verontruste ziel.Luther werd tot priester
geordend, en uit het klooster geroepen om professor te worden aan de universiteit te
Wittenberg. Hier legde hij zich toe op de studie van de Schriften in de oorspronkelike talen.
Hij begon lezingen te houden over de Bijbel; en het boek van de
Psalmen, de Evangelieën, en de Brieven werden aan een menigte verrukte hoorders
uitgelegd. Staupitz, zijn vriend en prior, drong erop aan, dat hij de preekstoel zou bestijgen,
en het Woord Gods prediken. Luther twijfelde, daar hij zich onwaardig gevoelde om tot het
volk te spreken in de plaats van Christus. Het was eerst na lange strijd dat hij toegaf aan het
dringende verzoek van zijn vrienden. Hij was reeds machtig in de Schriften, en de genade
Gods rustte op hem. Zijn welsprekendheid boeide zijn hoorders; de duidelikheid en kracht,
waarmede hij de waarheid voorstelde, overtuigde hun verstand, en zijn ernst sprak tot hun
harten.
80