Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Toch streefde Luther bij zoveel en zo grote ontmoediging vastbesloten naar die hoge
standaard van zedelike en ver-standelike voortreffelikheid, waartoe zijn hart zich voelde
aangetrokken. Hij dorstte naar kennis, en zijn ernstige en praktiese aanleg leidde er hem toe,
meer te haken naar het ware en nuttige, dan naar het opvallende en oppervlakkige. Toen hij
op achttienjarige leeftijd te Erfurt naar de universiteit ging, verkeerde hij in een betere positie,
en waren zijn vooruitzichten gunstiger dan in zijn kinderjaren. Zijn ouders hadden zich door
vlijt en nijverheid een goed bestaan verworven, en waren nu in staat, hem alle nodige
ondersteuning te geven. Ook waren door de invloed van verstandige vrienden de ongunstige
gevolgen van zijn vroegere opleiding enigszins verminderd.
Hij legde er zich op toe, de beste schrijvers te bestuderen, zich ijverig hun diepste
gedachten toeëigenende, en zich de wijsheid van de wijzen tot zijn eigen makende. Zelfs
onder de harde tucht van zijn vorige leermeesters had hij reeds vroeg blijken gegeven van
zich te zullen onderscheiden; en onder gunstige invloed kwam zijn verstand tot snelle
ontwikkeling. Een goed geheugen, een levendige verbeelding, grote redeneerkracht en
onvermoeide ijver plaatsten hem al spoedig onder de beste van zijn medestudenten.
Verstandelike tucht bracht zijn begrip tot rijpheid, en deelde hem een werkzaamheid van geest
en scherpte van opvatting mede, die hem op de strijd van zijn leven voorbereidden.
De vreze des Heren woonde in het hart van Luther, stelde hem in staat, zijn doel
standvastig voor ogen te houden, en leidde hem tot diepe nederigheid voor God. Het gevoel
van afhankelikheid van Gods hulp bleef hem immer bij; en hij verzuimde niet, iedere dag met
gebed te beginnen, terwijl hij in zijn hart onophoudelik smeekte om leiding en steun. “Goed
bidden,” zei hij dikwels, “is meer dan de halve studie.” Op zekere dag de boeken in de
universtiteits bibliotheek doorzoekend, ontdekte Luther een Latijnse Bijbel. Zulk een boek
had hij nooit tevoren gezien. Hij wist niet, dat het bestond. Hij had gedeelten uit de
Evangelieën en de Brieven gehoord, die bij de openbare godsdienstoefening aan het volk
voorgelezen werden, en meende, dat die de gehele Bijbel uitmaakten. Nu zag hij voor de
eerste maal het gehele Woord van God. Met een gemengd gevoel van ontzag en verwondering
sloeg hij de heilige bladen om; met versnelde polsslag en een kloppend hart las hij met eigen
ogen de woorden des levens, slechts nu en dan ophoudende om uit te roepen: “O, of- God me
zulk een boek voor mijzelf wilde schenken!”1 Engelen des hemels stonden aan zijn zijde, en
lichtstralen van Gods troon openbaarden de schatten der waarheid aan zijn verstand. Hij was
altijd bevreesd geweest om God te beledigen, maar nu overmeesterde hem de diepe
overtuiging van zijn toestand als zondaar sterker dan ooit tevoren.
Een ernstige begeerte om van de zonde vrij te komen en vrede met God te vinden, leidde
hem er ten laatste toe, in een klooster te gaan, en zich aan het monnikeleven te wijden. Hier
werd hem het laagste werk aangewezen, en moest hij van huis tot huis bedelen. Hij was op
die leeftijd, waarop men het meest behoefte heeft aan achting en waardering; en deze lage
arbeid kwetste zijn natuurlik gevoel diep; maar hij ver-droeg de vernedering geduldig,
gelovende, dat die wegens zijn zonden een noodzakelikheid was.
79