Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
ondanks zijn onschuld. ... Ik ook — ik ben bereid te sterven. Ik zal niet terugschrikken voor
de martelingen, die me bereid zijn door mijn vijanden, en de valse getuigen, welke eenmaal
rekenschap zullen moeten geven van hun verzinselen aan de grote God, wie niemand
bedriegen kan.”
Met zelfverwijt over zijn eigen ontkenning van de waarheid, vervolgde Jérome: “Van al
de zonden, die ik sinds mijn kindsheid heb bedreven, weegt er geen zo zwaar op mij, en
veroorzaakt er geen zulk vlijmend berouw, als die ik bedreven heb op deze noodlottige plek,
toen ik het onrechtvaardige vonnis over Wycliffe en de heilige martelaar,Johannes Huss,mijn
meester en mijn vriend,uitgesproken, heb goedgekeurd. Ja, ik belijd het van ganser harte; en
verklaar met afschuw, dat ik schandelik de moed verloor, toen ik door angst voor de dood hun
leerstellingen veroordeelde. Daarom smeek ik . . . de Almachtige God, mij genadig mijn
zonden te vergeven, en in het biezonder deze ene, de gruwelikste van alle.” Op zijn rechters
wijzende, sprak hij met vaste stem: “Gij hebt Wycliffe en Huss veroordeeld, niet omdat ze de
leerstellingen van de kerk schokten, maar eenvoudig omdat ze de schanddaden van de
geestelikheid door afkeuring brandmerkten,— hun praal, hun trots, en al de misdaden van de
prelaten en priesters. De dingen, die zij verklaard hebben, en die niet te ontkennen zijn, denk
en verklaar ik zowel als zij.”
Hier werd hij in de rede gevallen. De prelaten riepen, bevend van woede: “Hebben we nog
verder bewijs nodig?” “We zien voor onze ogen de hardnekkigste van alle ketters.” De storm
niet achtend riep Jérome uit: “Hoe! denkt ge, dat ik bang ben om te sterven? Ge hebt me een
gans jaar lang in een vreselike kerker, schrikkeliker dan de dood zelf, gevangen gehouden.
Ge hebt me met meer wreedheid behandeld dan een Turk, Jood, of Heiden, en mijn vlees is
letterlik van mijn beenderen afgerot; en toch klaag ik niet, want klachten passen geen man,
die moed heeft; maar ik kan niet anders dan mijn verwondering te kennen geven over zulk
een grote barbaarsheid, die men een Christen aandoet.”
Wederom brak de storm van woede los, en Jérome werd in aller ijl naar de gevangenis
teruggevoerd. Toch waren er sommigen in de vergadering, op wie zijn woorden een diepe
indruk gemaakt hadden, en die zijn leven wensten te sparen. Hij werd door hoge geesteliken
van de kerk bezocht, en aangemaand om zich aan het koncilie te onderwerpen. De
schitterendste voorstellen van beloning werden hem gedaan, indien hij wilde afzien van zijn
verzet tegen Rome. Maar gelijk zijn Meester, toen Hem de heerlikheid van de wereld werd
aangeboden, bleef Jérome standvastig.
“Bewijst me uit de Heilige Schriften, dat ik dwaal,” zei hij, “en ik zal afzweren.”
“De Heilige Schriften?” riep een van zijn verleiders uit, “moet alles volgens die
beoordeeld worden? Wie kan ze verstaan, voordat de kerk ze uitgelegd heeft?”
73