Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
op volkomen afval eindigen. Zijn besluit was genomen: om een korte tijd van lijden te
ontkomen, zou hij zijn Heer niet verloochenen.Spoedig werd hij nogmaals voor het koncilie
gebracht. Zijn onderwerping had zijn rechters niet bevredigd. Hun bloeddorst, door de dood
van Huss geprikkeld, eiste nieuwe slachtoffers. Alleen door een onvoorwaardelik opgeven
van de waarheid kon Jérome zijn leven redden. Maar hij was vast besloten, zijn geloof te
belijden, en zijn broeder-martelaar naar de brandstapel te volgen.
Hij trok zijn vorige herroeping terug, en verzocht als een stervende, dat hem een
gelegenheid gegeven zou worden om zich te verdedigen. De uitwerking van zijn woorden
vrezende, stonden de prelaten erop, dat hij alleen de waarheid van de beschuldigingen, die
tegen hem ingebracht waren, zou bevestigen of ontkennen. Jérome protesteerde tegen zulk
een wreedheid en onrechtvaardigheid. “Ge hebt me drie honderd en veertig dagen in een
vreselike gevangenis opgesloten”, zei hij, “in vuilheid, geraas, stank, en in de allergrootste
behoefte aan alles; nu stelt ge me v——r u, en, het oor lenende aan mijn doodvijanden,
weigert ge me aan te horen. . . . Indien gij waarlik wijzen zijt, en lichten van de wereld, neemt
u dan in acht, u niet tegen het recht te vergrijpen. Wat mij betreft, ik ben slechts een zwakke,
sterveling; mijn leven is slechts van weinig gewicht; en wanneer ik u waarschuw tegen het
uitspreken van een onrechtvaardig vonnis, spreek ik minder voor mijzelf dan wel voor u.”
Aan zijn verzoek werd eindelik voldaan. In de tegenwoordigheid van zijn rechters knielde
Jérome neder en bad, dat de Heilige Geest beslag mocht leggen op zijn gedachten en woorden,
opdat hij niets zou spreken, dat niet overeen- komstig de waarheid, of zijn Meester onwaardig
zijn zou. Aan hem werd die dag de belofte Gods aan de eerste discipelen vervuld: “En gij zult
voor stadhouders en koningen geleid worden, om Mijnentwil; . . . Doch wanneer ze u
overleveren, zo zult ge niet bezorgd zijn, hoe of wat ge spreken zult: want het zal u in diezelve
ure gegeven worden, wat ge spreken zult. Want gij zijt het niet, die spreekt, maar het is de
Geest van uw Vader, die in u spreekt.”
Jerome’s woorden verwekten verbazing en bewondering, zelfs bij zijn vijanden. Een
geheel jaar lang was hij in een kerker opgesloten geweest, zonder te kunnen lezen, of zelfs te
zien, en in grote lichaamspijn en zielsangst. Toch bracht hij zijn argumenten voor met een
helderheid en kracht, als had hij ongestoorde gelegenheid voor studie gehad. Hij wees zijn
hoorders op de lange reeks van heiligen, die veroordeeld waren door onrechtvaardige rechtërs.
In bijna ieder geslacht waren er dezulken geweest, die, terwijl ze de mensen van hun tijd
trachtten te verlichten, miskend en verworpen waren, maar van wie men in latere tijden had
ingezien, dat ze eer waardig waren geweest. Christus zelf was als een boosdoener veroordeeld
door een onrechtvaardige rechtbank.
Bij zijn herroeping had Jérome in de rechtvaardigheid van het vonnis, dat Huss getroffen
had, toegestemd; nu sprak hij zijn berouw daarover uit, en getuigde van de onschuld en
heiligheid van de martelaar. “Ik heb Johannes Huss gekend van zijn kindsheid af,” zei hij.
“Hij was een alleruitste- kendst mens, rechtvaardig en heilig; hij is veroordeeld geworden
72