Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
schandelike wreedheid van Rome ten toon gesteld. De vijanden van de waarheid hadden
onbewust de zaak bevoordeeld, die ze tevergeefs trachtten te niet te doen.
Er moest nog een tweede brandstapel te Constance opgericht worden. Het bloed van een
andere getuige zou nog ter wille van de waarheid vloeien. Jérome had bij het afscheid nemen
van Huss, toen deze naar het koncilie vertrok, hem aangemaand om moedig en standvastig te
zijn, zeggende, dat indien hij in gevaar zou geraken, hijzelf zich zou haasten om hem te hulp
te komen. Zodra hij van de inhechtenisneming van de hervormer hoorde, maakte de getrouwe
leerling zich gereed om zijn belofte na te komen. Zonder vrijgeleide en met slechts één
reisgenoot begaf hij zich naar Constance op weg. Daar aankomende bemerkte hij, dat hij zich
slechts aan gevaar had blootgesteld, zonder dat het hem mogelik was, iets tot bevrijding van
Huss te doen. Hij vluchtte uit de stad, maar werd op de terugreis gevangen, met ketenen
beladen, en onder bewaring van een troep soldaten teruggebracht. Bij zijn eerste verschijning
voor het koncilie werden zijn pogingen om te antwoorden op de beschuldigingen, welke tegen
hem ingebracht werden, ontmoet met de kreten: “Naar de brandstapel!” Hij werd in een
kerker geworpen, in een houding geketend, die hem zeer veel pijn veroorzaakte, en op brood
en water gevoed. Na enige maanden kreeg Jérome ten gevolge van de wreedheden van zijn
opsluiting een ziekte, die zijn leven bedreigde; en zijn vijanden, vrezende, dat hij aan hun
handen zou ontkomen, behandelden hem met minder hardheid, ofschoon hij een jaar lang in
de gevangenis bleef.
De dood van Huss had niet het gevolg gehad, dat de Roomsen hadden gehoopt. De
schending van het vrijgeleide had een storm van verontwaardiging verwekt, en het koncilie
achtte het veiliger, in plaats van Jérome te verbranden, hem zo mogelik tot herroeping te
dwingen. Hij werd voor de vergadering gebracht, en men gaf hem de keus tussen herroepen,
of op de brandstapel te sterven. De dood zou bij het begin van zijn gevangenschap genade
geweest zijn, in vergelijk van het vreselike lijden, dat hij had ondergaan; maar nu door ziekte,
door de ontberingen van zijn gevangenschap, en de marteling van angst en spanning verzwakt,
van zijn vrienden gescheiden, en ontmoedigd door de dood van Huss, begaven Jérome de
krachten, en hij stemde erin toe, zich aan het kon- eilie te onderwerpen. Hij beloofde zich vast
te zullen houden aan het Katholieke geloof, en keurde de veroordeling van de leerstellingen
van Wycliffe en Huss door het koncilie goed, de “heilige waarheden” die ze onderwezen
hadden, echter uitgezonderd.
Door dit middel trachtte Jérome de stem van zijn geweten te stillen en aan zijn oordeel te
ontkomen, doch in de stilte van zijn gevangenis zag hij duidelik in, wat hij gedaan had. Hij
dacht aan de moed en de trouw van Huss, en in tegenstelling daarvan peinsde hij over zijn
eigen ontkenning van de waarheid. Hij dacht aan de Goddelike Meester, die hij beloofd had
te zullen dienen, en Die om zijnentwil de dood des kruises had ondergaan. V——r zijn
herroeping had hij te midden van al zijn lijden troost gevonden in de verzekering van Gods
gunst; maar nu peinigden berouw en twijfel zijn ziel. Hij wist, dat hij nog meer zou moeten
herroepen, eer hij met Rome vrede kon hebben. Het pad, dat hij had ingeslagen, kon slechts
71