Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
God bescheen het verstand van deze uitverkoren mannen met helder licht, en openbaarde
hun vele van de dwalingen van Rome; toch ontvingen ze niet al het licht, dat aan de wereld
moest gegeven worden. Door deze Zijn diensknechten bracht God het volk uit de duisternis
van het Roomse stelsel; maar ze moesten nog vele en grote hinderpalen ontmoeten; en Hij
leidde hen van stap tot stap verder, naardat ze het konden verdragen. Ze waren niet gereed om
al het licht tegelijk te ontvangen. Evenals de volle glans van de middagzon hen, die lang in
duisternis gewoond hebben, zich doet afkeren, zo zou het ook met dezen gegaan zijn. Daarom
openbaarde Hij het licht trapsgewijze aan de leiders, naardat het volk het ontvangen kon. Van
eeuw tot eeuw zouden andere getrouwe werkers volgen, om de mensen nog verder te leiden
op het pad van de hervorming.
De scheuring in de kerk bleef voortduren. Drie pausen stonden naar de opperheerschappij,
en hun strijd vervulde de Christenheid met misdaad en onrust. Niet tevreden met het
uitspreken van banvloeken, namen ze de toevlucht tot wereldlike wapenen. Elkeen beijverde
zich om wapenen te kopen en soldaten aan te werven. Natuurlik moest er geld zijn; en om dit
te verkrijgen, werden al de begiftigingen, ambten, en zegeningen van de kerk te koop
aangeboden. Ook de priesters, die hun meerderen volgden, namen de toevlucht tot simonie
en oorlog om hun mededingers te vernederen, en hun eigen macht te versterken. Met dageliks
toenemende vrijmoedigheid woedde Huss tegen de gruwelen, die in naam van de godsdienst
toegelaten werden; en het volk klaagde de Roomse hoofden openlik aan als de oorzaak van
de onheilen, die er over de Christenheid losbraken.
Opnieuw scheen de stad Praag op het punt van in een bloedige strijd gewikkeld te worden.
Gelijk in vroegere tijden werd Gods dienstknecht aangeklaagd als “die beroerder van Israël.”
De stad werd opnieuw in de ban gedaan, en Huss trok zich naar zijn geboorteplaats terug. Het
getuigenis, dat hij zo getrouw had afgelegd in zijn geliefde kapel van Bethlehem, was ten
einde. Hij moest op een ruimer toneel, ten aanhoren van de gehele Christenheid spreken, v—
—rdat hij zijn leven zou afleggen als een getuige voor de waarheid. Om de onheilen te
herstellen, die Europa verscheurden, werd er eep algemeen koncilie te Constance
samengeroepen. De raadsvergadering werd op de wens van keizer Sigismund door een van
de drie wedijverende pausen, Johannes XXIII., belegd. De eis om een koncilie was verre van
welkom geweest aan Paus Johannes, wiens karakter en gedragslijn nauweliks onderzoek
konden verdragen, zelfs niet van prelaten, zo los van zeden als de geesteliken van die dagen.
Hij durfde zich echter niet tegen de wil van Sigismund verzetten.1
Het voornaamste doel, dat het koncilie zich voorstelde, was het helen van de scheuringen
in de kerk, en het uitroeien van de ketterij. Vandaar dat de twee mededingende pausen, zowel
als de voornaamste voorstander van de nieuwe meningen, Johannes Huss, opgeroepen werden,
om ervoor te verschijnen. De eersten, die hun persoonlike veiligheid op prijs stelden,
verschenen niet in persoon, maar werden door hun afgevaardigden vertegenwoordigd. Paus
Johannes, ofschoon schijnbaar de belegger van het koncilie, ging er met duistere
voorgevoelens heen, daar hij vermoedde, dat het geheime doel van de keizer was, hem af te
66