Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
naar de geestelike zegeningen, welke die voorgeeft te verlenen. Bij gelegenheid van een.
jaarfeest ging hij ter biecht, betaalde de laatste paar geldstukken die hij bezat, en nam zijn
plaats in de processies in, om deel te mogen erlangen aan de beloofde vergiffenis. Na zijn
kursus aan de hogeschool afgelopen te hebben, werd hij priester, en daar hij zich snel een
naam maakte, vond hij al spoedig een plaats aan het hof van de koning. Ook werd hij professor
en later rektor gemaakt van de universiteit, waar hij zijn opvoeding genoten had. In weinige
jaren was de eenvoudige vrije scholier de trots van zijn land geworden, en zijn naam door
geheel Europa bekend.
Maar het was in een ander veld, dat Huss het hervormingswerk begon. Verscheidene jaren,
nadat hij als priester geordend was, werd hij tot prediker van de kapel van Bethlehem
aangesteld. De stichter van deze kapel had, als een zaak van groot gewicht, het prediken van
de Schriften in de volkstaal voorgestaan. Niettegenstaande Rome’s tegenstand tegen dit
gebruik, was het niet geheel en al opgeheven in Bohemen. Maar er bestond grote onkunde
aangaande de Bijbel, en de ergste ondeugden heersten onder het volk van alle klassen. Deze
zonden bestrafte Huss met gestrengheid, zich beroepende op Gods Woord, om de beginselen
van waarheid en reinheid, welke hij inprentte, te bekrachtigen.
Een burger van Praag, Jérome, die later zo nauw met Huss verbonden geraakte, had, uit
Engeland terugkerende, de geschriften van Wycliffe met zich medegebracht. De koningin van
Engeland, die door Wycliffe’s leer bekeerd was, was een Boheemse prinses, en het was
almede door haar invloed, dat de werken van de hervormer wijd en zijd door haar
geboorteland verspreid werden. Huss las deze werken met belangstelling; hij geloofde, dat de
schrijver ervan een oprecht Christen was, en was geneigd de hervormingen, welke hij
voorstond, uit een gunstig oogpunt te beschouwen. Onwetend had Huss zich alzo reeds op
een pad gewaagd, dat hem ver van Rome af zou voeren.
Gedurende deze tijd werd Praag bezocht door twee vreemdelingen uit Engeland, geleerde
mannen, die het licht ontvangen hadden, en het in dit verre land waren komen verspreiden.
Beginnende met de pauselike oppermacht openlik aan te vallen, werden ze al spoedig door de
overheden gestild; maar daar ze hun plan niet wilden opgeven, namen ze de toevlucht tot
andere middelen. Ze waren kunstschilders zowel als predikers, en begonnen hun handwerk
uit te voeren. Op oen plaats, die aan het publiek open stond, tekenden ze twee schilderijen.
De een beeldde Christus’ intocht in Jeruzalem af, “zachtmoedig en gezeten op een ezelin” en
gevolgd door
Zijn discipelen in versleten klederen en barrevoets. De andere schilderij stelde een
pauselike processie voor,— de paus, met kostbare klederen bekleed, en met zijn drievoudige
kroon, gezeten op een prachtig uitgedost paard, voorafgegan van trompetters, en gevolgd door
kardinalen en prelaten in schitterende tooi. Hier was een preek, welke de aandacht van alle
klassen tot zich trok. Scharen van mensen kwamen de schilderijen kijken. Niemand kon wel
anders dan de moraal erin lezen, en velen waren diep getroffen door de tegenstelling van de
63