Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
“Met wie denkt ge,” zo sprak hij eindelik, “strijdt ge? Met een oud man op de rand van
het graf?—Neen, met de Waarheid!—de Waarheid, die sterker is dan gij zijt, en u overwinnen
zal.” Met die woorden verliet hij de vergadering, en geen enkele van zijn tegenpartijders was
er, die een poging deed om hem terug te houden. Wycliffe’s arbeid was bijna volbracht; de
banier der waarheid,die hij zo lang omhoog geheven had, zou hem spoedig uit de hand vallen;
doch eenmaal nog zou hij als getuige voor het evangelie optreden. De waarheid moest
verkondigd worden van uit de vesting zelf van het koninkrijk der dwaling. Wycliffe werd ter
verantwoording gedaagd voor de pauselike rechtbank te Rome, die zo dikwels het bloed van
de heiligen vergoten had. Hij was niet blind voor het gevaar, dat hem bedreigde, maar zou
desniettemin aan de dagvaarding gehoor hebben gegeven, had niet een aanval van beroerte
het hem on- mogelik gemaakt, de reis te doen. Ofschoon zijn stem echter niet te Rome zou
gehoord worden, kon hij per brief spreken, en dat besloot hij te doen.
Uit zijn pastorie zond de hervormer de paus een schrijven, dat schoon eerbiedig in toon en
in christelike geest, een scherpe terechtwijzing bevatte wegens de praal en trots van de
pauselike stoel. “In der waarheid,” zo schreef hij, “verheug ik me om aan iedereen open te
leggen en te verklaren het geloof, dat ik belijd, en in het biezonder aan de bisschop van Rome;
die, na- demaal ik hem veronderstel gezond in de leer en waarachtig te zijn, hoogst gewillig
zal wezen om mijn voornoemd geloof te bevestigen; of, indien ik zou dwalen, het te
verbeteren.
“Allereerst neem ik aan, dat het evangelie van Christus de gehele wet Gods omvat ... ik
houd het ervoor dat de bisschop van Rome, nademaal hij de plaatsvervanger van Christus hier
op aarde is, meer dan alle mensen gebonden is aan die wet van het evangelie. Want de
grootheid onder de discipelen van Christus bestond niet in wereldse waardigheid of eer, maar
in het nauwgezette en juiste volgen van Christus in leven en zeden. . . . Christus was gedurende
de tijd van Zijn pelgrimstocht hier een allerarmst mens, die alle wereldse machtsoefening en
eer weigerde en van de hand wees.
“Geen getrouwe behoort —f de paus zelf, —f enige heilige te volgen dan op die punten,
waarop hij de Heer Jezus Christus gevolgd heeft; want Petrus en de zonen van Zebedeüs, toen
ze wereldse onderscheiding begeerden, in plaats van Christus’ voetstappen te drukken, gaven
Hem aanstoot, en behoorden dus in die dwalingen niet gevolgd te worden. “De paus behoorde
alle tijdelike heerschappij en machtsoefening aan de aardse macht over te laten, en zijn gehele
geestelikheid daartoe krachtdadig te bewegen, en aan te manen; want alzo deed Christus, en
voornamelik door Zijn apostelen. Indien ik derhalve op enige van die punten gedwaald heb,
wil ik me op het allernederigst aan terechtwijzing onderwerpen, zelfs door doodstraf, als de
noodzakelikheid het zou vereisen; en indien ik naar eigen wil en begeerte kon handelen, in
mijn eigen persoon, zou ik ongetwijfeld voor de bisschop van Rome verschijnen; doch de
Heer heeft me anderszins op tegenovergestelde wijze bezocht, en me geleerd, Gode meer
gehoorzaam te zijn dan de mensen.” Ten besluite sprak hij: “Laat ons tot onze God bidden,dat
Hij alzo aan het hart van onze paus, Urbanus VI. werke, gelijk Hij begonnen is, dat te doen,
58