Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
de Bijbel, alsook de geschriften van de hervormer, en dat met zulk goed gevolg, dat het nieuwe
geloof aangenomen werd door bijna de helft van de bevolking van Engeland.
Het verschijnen van de Schriften bracht ontzetting over de hoofden van de kerk. Ze
stonden nu tegenover een werk-kracht, groter dan die van Wycliffe,— een macht, waartegen
hun wapenen hen weinig zouden baten. Er was te dien tijde in Engeland geen wet, die het
gebruik van de Bijbel verbood, want hij was tevoren nooit in de landstaal gepubliceerd.
Zodanige wetten werden later ingevoerd, en krachtdadig toegepast. Middelerwijl, trots de
pogingen van de priesters, was er een tijd lang gelegenheid voor de verspreiding van het
Woord van God. Opnieuw smeedden de pauselike leiders een samenzwering, om de stem van
de hervormer tot zwijgen te brengen. Drie gerechtshoven achter elkander dagvaardden hem
tot verantwoording, doch zonder gevolg. Eerst verklaarde een synode van bisschoppen, dat
zijn geschriften ketters waren, en de jonge koning, Richard II, tot hun zijde overhalende,
verkregen ze een koninklik bevel, dat allen naar de gevangenis verwees, die aan de
veroordeelde leerstellingen zouden vasthouden.
Wycliffe beriep zich van de synode op het Parlement; daagde onbevreesd de priesterschap
voor de volksvertegenwoordiging, en eiste een hervorming van de vreselike misbruiken,
welke de kerk goedkeurde. Met overtuigende kracht schilderde hij de kuiperijen en
verdorvenheden van de pauselike zetel. Bij zijn vijanden heerste verslagenheid. Wycliffe’s
vrienden en ondersteuners waren gedwongen geweest, toe te geven, en men had reden gehad
om te vertrouwen, dat de hervormer zelf op zijn oude dag, alleen en zonder vrienden, zich
buigen zou voor het verenigde gezag van kroon en mijter. Doch in stede daarvan zagen de
pausgezinden zich verslagen. Het Parlement, wakker geschud door Wycliffe’s hartroerend
beroep, herriep het besluit ter vervolging, en nog eenmaal was de hervormer vrij.
Een derde maal werd hij terechtgesteld, en ditmaal voor de hoogste geestelike rechtbank
in het koninkrijk. Hier kon geen gunst bewezen worden aan ketterij. Hier eindelik zou Rome
zegevieren, en het werk van de hervormer aan een eind komen. Alzo dachten de pausgezinden.
Indien ze maar hun doel konden bereiken, zou Wycliffe gedwongen worden om zijn leer af te
zweren, of zou het hof slechts verlaten om de vuurdood te ondergaan. Doch Wycliffe herriep
niets,hij wilde niet huichelen. Onbevreesd handhaafde hij wat hij geleerd had, en weerlegde
de beschuldigingen van zijn vervolgers. Zichzelf, zijn positie, en de gelegenheid vergetend,
daagde hij zijn hoorders voor de rechtbank Gods, en woog hun drogredenen en misleidende
leringen in de balans van de eeuwige waarheid. De kracht van de Heilige Geest was in de
raadzaal voelbaar. Gods wondermacht hield de hoorders in beslag. Ze schenen geen kracht te
hebben om de plaats te verlaten. Als pijlen uit de pijlkoker des Heren, drongen de woorden
van de hervormer in hun harten. De beschuldiging van ketterij, die ze tegen hem hadden
ingebracht, wierp hij met overtuigende kracht op henzel- ven terug. Hoe,— zo vroeg hij
hen,— durfden ze hun dwalingen verspreiden? Handelswaar te maken van de genade Gods,
ter wille van winstbejag?
57