Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
wellicht bleekte de zon zijn beenderen op de plaats, waar hij voor de waarheid getuigenis had
afgelegd. Maar de woorden, welke hij had nagelaten, konden niet vernietigd worden. Ze deden
hun werk in de harten van de mensen; en de gezegende vruchten zullen eerst in het oordeel
ten volle bekend worden.
De Waldenziese zendelingen drongen het rijk van Satan binnen, en de machten der
duisternis gordden zich aan tot groter waakzaamheid. De vorst des kwaads bespiedde iedere
poging, die er gedaan werd om de waarheid te verbreiden, en wekte vrees in de harten van
zijn dienaren. De pauselike leiders zagen een teken van gevaar voor hun zaak in de arbeid van
deze nederige reizigers. Indien ze het licht der waarheid toelieten, onverhinderd te schijnen,
zou het de zware wolken van dwaling, waarin de mensen gehuld waren, wegvagen; het zou
de zielen van de mensen naar God alleen heenwijzen, en ten laatste de oppermacht van Rome
verstoren.
Het bestaan alleen van dit volk, dat zich aan het geloof van de oude kerk hield, was reeds
een gedurig getuigenis voor de afval van Rome, en lokte daarom de bitterste haat en
vervolging uit. Hun weigering om de Schriften af te geven was eveneens een oorzaak van
ergernis, die Rome niet verdragen kon. Het besloot, hen van de aarde te verdelgen. Nu werden
de vreselikste kruistochten tegen Gods volk in hun woonplaatsen in de bergen begonnen.
Inkwisiteuren werden uitgezonden om hen op te sporen, en het toneel van de onschuldige
Abel voor de moordzuchtige Kaïn vallende, werd menigmaal herhaald.
Onophoudelik werden hun vruchtbare landerijen verwoest, en hun woningen en
godshuizen vernield, zodat waar eenmaal de bloeiende velden en woonplaatsen van een
schuldeloos, nijverig volk geweest waren, er niets dan een woestijn overbleef. En gelijk het
roofdier wilder wordt door de smaak van bloed, zo ontvlamde ook de woede van de
pausgezinden tot groter hevigheid door het lijden van hun slachtoffers. Vele van die getuigen
voor een zuiver geloof werden over hun bergen heengedreven, en tot de dood toe nagejaagd
in de val leien, waar ze zich verborgen hadden, omsloten door grootse wouden en rotsspitsen.
Er kon geen beschuldiging ingebracht worden tegen het zedelik karakter van deze verbannen
klasse van mensen. Zelfs hun vijanden verklaarden, dat ze een vredelievend, stil en vroom
volk waren. Hun ene overtreding was, dat ze God niet wilden dienen volgens de wil van de
paus. En voor deze misdaad werden ze blootgesteld aan iedere vernedering, belediging en
marteling, die mensen of duivelen konden bedenken.
Toen Rome op zekere tijd vast besloten was, de gehate sekte uit te roeien, werd er door de
pausm een bul of geschrift uitgevaardigd, waarin ze als ketters veroordeeld en aan slachting
prijs gegeven werden. Ze werden niet beschuldigd als luiaards, of als oneerlik, of onordelik
in gedrag; maar er werd verklaard, dat ze een vertoning van vroomheid en heiligheid maakten,
die “de schapen van de ware kudde” verleidde. Daarom was het, dat de paus bevel gaf, “dat
de boosaardige en verachtelike sekte van die kwaaddoeners”, indien ze “weigeren af te zweren,
als giftige slangen uitgeroeid worden.” Verwachtte die trotse vorst die woorden ooit weer te
47