Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
zijn geworden.” Voortdurend zagen ze op tot God om wijsheid, ten einde de aandacht te
kunnen bepalen op schatten, kostbaarder dan goud of juwelen. Ze droegen heimelik gehele of
gedeeltelike afschriften van de Bijbel bij zich, en waar zich ook maar een gelegenheid
aanbood, wezen ze hun klanten op die manuskripten. Dikwels ontstond op die wijze lust om
Gods Woord te lezen, en werd er gaarne een gedeelte van achtergelaten bij degenen, die
begerig waren het te ontvangen.
Het werk van deze zendelingen begon in de vlakten en valleien aan de voet van hun eigen
bergen, maar strekte zich tot ver buiten die grenzen uit. Barrevoets en met grove klederen,
door het reizen bemorst, gelijk die van hun Meester waren, trokken ze grote steden door, en
drongen vergelegen landen binnen. Overal strooiden ze het kostbare zaad. Op hun spoor
verrezen kerken, en het bloed van martelaren getuigde voor de waarheid. De dag des Heren
zal een rijke oogst doen zien van zielen, ingebracht door de arbeid van die trouwe mannen.
Bedekt en in het verborgen maakte Gods Woord zich baan door de Christenheid heen, en werd
in de huizen en harten van de mensen met blijdschap ontvangen.
Voor de Waldenzen waren de Schriften niet slechts het verhaal van Gods leidingen met
de mensen in het verleden, en een openbaring van de verantwoordelikheden en verplichtingen
van het te genwoordige, maar eveneens een ontvouwing van de gevaren en heerlikheid van
de toekomst. Ze geloofden, dat het einde van alle dingen niet ver in het verschiet was; en
terwijl ze biddend en met tranen de Bijbel onderzochten, kwamen ze te dieper onder de indruk
van zijn kostbare uitspraken, en van hun plicht om de zaligmakende waarheid aan anderen
bekend te maken. Ze zagen het heilsplan duidelik op de heilige bladzijden opengelegd, en
vonden troost, hoop, en vrede in het geloof in Jezus. Terwijl het licht hun verstand verlichtte
en hun harten verblijdde, verlangden ze, de stralen ervan op degenen te laten schijnen, die in
de duisternis van de pauselike dwalingen verkeerden.
Ze zagen, hoe grote scharen onder de leiding van paus en priesters tevergeefs trachtten,
vergiffenis te erlangen door hun lichamen te pijnigen voor de zonden van hun zielen. Daar
hen geleerd was, op hun goede werken te vertrouwen, als zouden die hen kunnen redden,
zagen ze immer op zichzelven, peinsden over hun zondige staat, meenden zich blootgesteld
aan de toorn Gods, en kwelden hun ziel en lichaam, doch vonden geen baat. Aldus werden de
nauwgezette zielen door de leerstellingen van Rome in banden gehouden. Duizenden verlieten
vrienden en betrekkingen, en gingen hun leven in kloostercellen slijten. Door gedurig vasten
en wrede geselingen, door middernachtelike gebeden, door zich uren achtereen uit te strekken
op de koude, vochtige stenen van hun duistere verblijfplaats, door lange bedevaarten, door
vernederende boetedoening en schrikkelike foltering zochten duizenden vergeefs zielsrust te
vinden. Terneder gedrukt door een gevoel van zonde, en achtervolgd door de vrees voor Gods
vergeldende toorn, leden er velen voort, totdat de natuur eindelik bezweek, en ze zonder een
enkele straal van licht of hoop in de groeve neerzonken.
44