Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
van langdurige vervolging hun geloof verzaak- ten, en de onderscheidende grondbeginselen
ervan het een na het ander prijsgaven, hielden anderen zich aan de waarheid vast. Door de
eeuwen van donkerheid en afval henen waren er Waldenzen, die het oppergezag van Rome
lochenden, beel- dedienst als afgoderij verwierpen, en de ware Sabbat onderhielden. Onder
de hevigste stormen van tegenwerking handhaafden ze hun geloof. Schoon doorstoken door
de spies van de Savoyaarden, en door Rome’s brandstapel geschroeid, stonden ze
onbewegelik pal voor Gods woord en eer.
Achter de hoge schansen van de bergen,— de schuilplaats van vervolgden en verdrukten
in alle eeuwen,— vonden de Waldenzen een toevluchtsoord. Hier werd het licht der waarheid
door de Middeleeuwen heen brandende gehouden. Duizend jaren lang handhaafden getuigen
voor de waarheid hier het aloude geloof. God had Zijn volk een ontzaglik grootse tempel
bereid, passend bij de machtige waarheden, die hun ter bewaring waren toevertrouwd. De
bergen waren voor de getrouwe ballingen een zinnebeeld van Jehova’s onkreukbare
gerechtigheid. Ze wezen hun kinderen op de spitsen, die zich in onverander- like majesteit
boven hen verhieven, en spraken tot hen van Hem, bij Wie geen verandering is noch schaduw
van omkering, en Wiens woord even vast staat als de eeuwige heuvelen. God had de bergen
vastgesteld, en ze met kracht omgord; geen arm dan die van de Almacht kon ze uit hun plaats
bewegen. Op gelijke wijze had Hij Zijn wet, het fondament van Zijn bestuur in hemel en op
aarde, vastgesteld. De arm van de mens kon de medemens bereiken en hem van het leven beroven
; doch die arm kon even min de bergen uit hun standplaats bewegen, en ze in de zee
werpen, als één voorschrift van de wet van Jehova wijzigen, of één van Zijn beloften aan
degenen, die Zijn wil doen, uitwissen. In getrouwheid aan Zijn wet was het de roeping van
Gods dienstknechten, even vast te staan als de onbewegelike heuvelen.
De bergen, die hun nederige valleien insloten, strekten tot een gedurig getuigenis van Gods
scheppende macht, en een nimmer feilende verzekering van Zijn beschermende zorg. Deze
pelgrims leerden die zwijgende zinnebeelden van Jehova’s tegenwoordigheid liefhebben. Ze
morden niet over de hardheid-van hun lot; ze voelden zich nimmer verlaten te midden van de
eenzaamheid van hun bergen. Ze dankten God, dat Hij hun een schuilplaats bereid had tegen
de woede en wreedheid van de mensen. Ze verheugden zich in hun vrijheid van Hem te
kunnen aanbidden. Dikwels, wanneer de vijanden hen achtervolgden, bleek de sterkte van de
heuvelen hun een zekere tegenweer. Van menig een hoge spits klonk hun lied tot lof van God,
en de legers van Rome konden dat danklied niet tot zwijgen brengen.
Rein, eenvoudig en warm was de vroomheid van deze volgelingen van Christus. Ze
schatten de grondbeginselen van de waarheid boven huizen en landerijen, vriend en maag, ja
boven het leven zelf. En ernstiglik zochten ze deze beginselen in de harten van hun kinderen
in te prenten. Van hun vroegste kindsheid aan werden die in de Schriften onderwezen, en
leerden de eisen van Gods wet heilig achten. Er bestonden slechts weinig afschriften van de
Bijbel, waarom de kostbare woorden ervan uit het hoofd geleerd werden. Velen van hen
konden hele gedeelten zowel uit het Oude als het Nieuwe Testament opzeggen. Gedachten
40