Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Met onuitsprekelike liefde verwelkomt Jezus Zijn getrouwen in de “vreugde van hun Heer.”
De blijdschap van de Heiland bestaat daarin, dat Hij de zielen, die door Zijn angst en
vernedering verlost zijn, in het koninkrijk der heerlikheid ziet. En de verlosten zullen in Zijn
vreugde delen, wanneer ze onder de gezegenden diegenen zien, welke door hun gebeden, hun
arbeid en hun liefdevolle opofferingen voor Christus gewonnen zijn. Wanneer ze zich om de
grote, witte troon scharen, zal onuitsprekelike vreugde hun harten vervullen, als ze hen
aanschouwen, die ze voor Christus ge-wonnen hebben, en bemerken, dat de een weder
anderen heeft toegebracht, en dezen weder anderen, en die allen in de haven der ruste gebracht
zijn, om daar hun kronen aan Jezus’ voeten neder te leggen, en Hem de nimmer eindigende
eeuwigheid door te loven.
Wanneer de verlosten verwelkomd worden in de stad Gods, schalt er een juichtoon van
aanbidding door de lucht. De twee Adams staan op het punt van elkander te ontmoeten. Gods
Zoon staat met uitgebreide armen om de vader van ons geslacht te ontvangen,— het wezen,
dat Hij schiep, dat tegen zijn Maker zondigde, en om wiens zonde de Heiland de merktekenen
van de kruisiging in Zijn lichaam omdraagt. Wanneer Adam de indrukken van de wrede
nagelen bespeurt, valt hij niet op de borst van zijn Heer, maar werpt zich in ootmoedigheid
aan Zijn voeten, uitroepende: “Waar- dig, waardig, is het Lam, dat geslacht is!” Tederlik heft
de Heiland hem op, en nodigt hem, andermaal de Paradijs- woning te aanschouwen, waaruit
hij zo lange tijd verbannen is geweest.
Na zijn verdrijving uit Eden was Adams leven op aarde een bestaan vol droefheid. Ieder
stervend blad, ieder offer dat geslacht werd, iedere vlek op het schone gelaat van de natuur,
iedere smet op de reinheid van de mens herinnerde hem opnieuw aan zijn zonde. Vreselik was
zijn benauwdheid door zelfverwijt, toen hij de ongerechtigheid zag toenemen, en tot antwoord
op zijn waarschuwingen zich ver- wijtingen op de hals haalde, dat hij de oorzaak van de zonde
was. In geduldige ootmoed droeg hij, bijna duizend jaren lang, de straf van de overtreding.
Hij had oprecht berouw over zijn zonde, verliet zich op de verdiensten van de beloofde
Heiland, en stierf in de hoop van een opstanding. Gods Zoon maakte de misslag en val van de
mens weder goed; en nu wordt Adam, door het werk der verzoening, weder in zijn eerste
heerschappij hersteld.
Overstelpt van blijdschap aanschouwt hij de bomen, die eens zijn genot uitmaakten,—
dezelfde bomen, waarvan hij de vruchten in de dagen van zijn onschuld en vreugde had
ingezameld. Hij ziet de wijnstokken, die zijn eigen handen hebben opgeleid; dezelfde
bloemen, waarvoor hij eertijds zo gaarne zorg droeg. Zijn geest omvat de werkelikheid van
het toneel: hij komt tot het begrip, dat dit waarlik het herstelde Eden is, nu liefeliker dan toen
hij er uit verbannen werd. De Heiland voert hem naar de boom des levens, plukt de heerlike
vrucht, en nodigt hem uit om er van te eten. Hij ziet om zich heen, en aanschouwt een schare
van zijn gezin verlost, staande in het Paradijs Gods. Dan werpt hij zijn schitterende kroon aan
de voeten van Jezus, en op Zijn borst vallende omhelst hij de Verlosser. Hij zet de gouden
harp in trilling, en de hemelgewelven weerklinken van het triomflied: “Waardig, waardig,
449