Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
In het leven van allen, die de waarheid verwerpen, zijn er ogenblikken, waarop het
geweten ontwaakt, wanneer het geheugen zich de pijnlike herinnering te binnen roept aan een
leven van schijnheiligheid, en de ziel gefolterd wordt door ijdel berouw. Maar wat zijn deze,
vergeleken met het zelfverwijt van die dag, wanneer “vreze komt gelijk een verwoesting,” en
“verderf aankomt als een wervelwind!”1 Degenen, die Christus en Zijn getrouwe volk hadden
willen ombrengen, zijn nu getuigen van de heerlikheid, die op hen rust. Te midden van hun
verschrikkingen horen ze de stemmen van de heiligen in vreugdevolle tonen uitroepen: “Ziet,
deze is onze God; we hebben Hem verwacht, en Hij zal ons zalig maken.”
Onder het waggelen van de aarde, het flikkeren van de bliksem en het rollen van de donder,
roept Gods Zoon de slapende heiligen op. Hij ziet neer op de graven van de rechtvaardigen,
en roept dan uit, Zijn handen ten hemel heffende: “Ontwaakt, ontwaakt, ontwaakt, gij, die in
het stof slaapt, en staat op!” Over de gehele lengte en breedte van de aarde zullen de doden
die stem horen; en zij, die horen, zullen leven. En de gehele aarde zal dreunen van de tred van
het zeer grote leger, uit iedere natie, geslacht, taal en volk. Uit de kerker van het graf komen
ze te voorschijn, bekleed met onsterfelike heerlikheid, uitroepende: “Dood, waar is uw prikkel?
Hel, waar is uw overwinning?” En de levende rechtvaardigen en de verrezen heiligen
mengelen hun stemmen in een lange, blijde triomfkreet.
Allen verrijzen uit het graf met dezelfde, gedaante, waarin ze in het graf daalden. Adam,
die onder de opgewekte schare staat, is groot van gestalte en van majestueuze vorm, in lengte
slechts weinig minder dan Gods Zoon. Hij vormt een treffende tegenstelling met de mensen
uit latere geslachten; in dit éne opzicht alleen reeds toont zich de grote achteruitgang van het
geslacht. Maar allen verrijzen met de frisheid en kracht van een eeuwige jeugd. In den beginne
werd de mens geschapen naar het beeld Gods, niet alleen in karakter, maar ook in vorm en
gelaatstrekken. De zonde heeft het Goddelik beeld misvormd, en bijna uitgedelgd; maar
Christus kwam om te herstellen wat verloren was gegaan. Hij zal onze vernederde lichamen
veranderen, en ze gelijk maken aan Zijn heerlik lichaam. De sterfelike, vergankelike vorm,
zonder aanvallige schoonheid, eens met zonde bevlekt, wordt volmaakt, schoon en onsterfelik.
Alle smetten en onvolkomenheden worden achtergelaten in het graf. Tot de boom des levens
in het lang verloren Eden teruggevoerd, zullen de verlosten “toenemen”1 tot de volle lengte
van het geslacht in zijn eerste heerlikheid. De laatste nog overgebleven sporen van de vloek
van de zonde zullen worden weggedaan, en Christus’ getrouwen zullen verschijnen “in de
liefelikheid van de Heer, onze God,” in geest en (2Jes. 25:9;31 Kor. 15:55) ziel en lichaam
het volmaakte beeld van hun Heer weerkaatsende. O, wonderbare verlossing! die wel lang is
besproken geworden, waarop lang is gehoopt, en waarnaar in vurige afwachting is uitgezien,
maar die nooit volkomen begrepen is.
De levende rechtvaardigen worden veranderd in “een punt des tijds, in een ogenblik.” Bij
het horen van Gods stem zijn ze verheerlikt geworden; nu worden ze onsterfelik gemaakt, en
met de verrezen heiligen opgenomen om hun Heer te ontmoeten in de lucht. Engelen
“vergaderen Zijn uitverkorenen bijeen uit de vier winden, van het ene uiterste van de hemelen
447