Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
boven de donder van de elementen gehoord. Duivelen erkennen de Godheid van Christus, en
beven voor Zijn macht, terwijl de mensen om genade smeken, en in de angst der wanhoop in
het stof liggen te kruipen.
De profeten van ouds spraken, toen ze in heilige visioenen de dag Gods aanschouwden:
“Huilt gijlieden, want de dag des Heren is nabij; hij komt als een verwoesting van de
Almachtige.” “Ga in de rotssteen, en verberg u in het stof, van wege de schrik des Heren, en
om de heerlikheid van Zijn Majesteit. De hoge ogen van de mensen zullen vernederd worden.”
“In die dag zal de mens zijn zilveren afgoden, en zijn gouden afgoden, welke ze zich gemaakt
hadden, om zich daarvoor neder te buigen, wegwerpen voor de mollen en de vledermuizen;
gaande in de reten van de rotsen, en in de kloven van de steenrotsen, wegens de schrik des
Heren, en wegens de heerlikheid van Zijn Majesteit, wanneer Hij Zich opmaken zal, om de
aarde geweldiglik te verschrikken.”
Door een spleet in de wolken glanst er een ster, het schitterend licht waarvan viervoudig
in sterkte toeneemt door de tegenstelling met de duisternis. Die spreekt van hoop en vreugde
voor de getrouwen, maar gestrengheid en toorn voor de overtreders van Gods wet. Degenen,
die alles voor Christus hebben opgeofferd, zijn nu, veilig, als in het verborgene van des Heren
tent bedekt. Ze zijn op de proef gesteld, en hebben v——r de wereld en de verachters van de
waarheid hun trouw bewezen aan Hem, die voor hen gestorven is. Een wonderdadige
verandering is over hen gekomen, die oprecht van hart gebleven zijn, zelfs met de dood in het
aangezicht. Ze zijn plotseling verlost geworden van de duistere en vreselike overheersing van
in duivelen verkeerde mensen. Hun aangezichten, zo pas nog bleek, angstig en vervallen,
stralen nu van verwondering, geloof en liefde. Hun stemmen verheffen zich in het triomflied:
“God is ons een toevlucht en sterkte; Hij is krachtiglik bevonden een hulp in benauwdheden.
Daarom zullen we niet vrezen, al veranderde de aarde zijn plaats, en al werden de bergen
verzet in het hart van de zeeën. Laat hun wateren bruisen, laat ze beroerd worden; laat de
bergen daveren door hun verheffing.”
Terwijl deze woorden van heilig vertrouwen tot God opstijgen, trekken de wolken op, en
wordt de sterrehemel gezien, onbeschrijflik luisterrijk in tegenstelling met het zwarte en
grimmige hemelgewelf aan beide zijden. De heerlikheid van de hemelstad stroomt door open
poorten. Tegen het luchtgewelf verschijnt er een hand, die twee toegevouwen stenen tafelen
omklemt. De profeet zegt: “De hemelen verkondigen Zijn gerechtigheid; want God Zelf is
rechter.” Die heilige wet, Gods gerechtigheid, die temidden van donder en vlammen van
Sinai’s kruin verkondigd werd als de levensgids, wordt nu aan de mensen als de maatstaf van
het oordeel geopenbaard. De hand opent de tafelen, en daar worden de voorschriften van de
tien geboden gezien, als met een vurige pen geschreven. De woorden zijn z— dui- delik, dat
iedereen ze lezen kan. Het geheugen wordt wakker geschud, de duisternis van bijgeloof en
ketterij wordt van ieder brein weggevaagd, en Gods tien woorden, kort, bevattelik, en
gezaghebbend, worden aan al de aardbewoners voorgehouden.
443