Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
en onwaardigheid belijdt, en toch op de genade vertrouwt van een God, die Zijn verbond
gestand doet.
“Hij gedroeg zich vorstelik tegen de Engel en overmocht hem.” Door vernedering, berouw
en overgave van zichzelf overwon deze zondige, dwalende sterveling de Majesteit des hemels.
Met bevende hand had hij de beloften Gods aangegrepen, en het hart van Oneindige Liefde
kon het pleiten van de zondaar niet afwijzen. Als een bewijs van zijn overwinning, en tot
aanmoediging van anderen, om zijn voorbeeld na te volgen, werd zijn naam veranderd van
een, die hem aan zijn zonde herinnerde, in een, die aan zijn zegepraal liet denken. En het feit,
dat Jakob bij God overmacht had, was een verzekering, dat hij ook tegen de mens bestand zou
zijn. Hij vreesde niet langer voor de toorn van zijn broeder, want de Heer was zijn
bescherming.
Satan had Jakob voor de engelen Gods beschuldigd, en het recht geëist om hem te
vernietigen wegens zijn zonde; hij had Ezau aangepord om tegen hem op te trekken; en
gedurende die lange nacht van strijd trachtte Satan de patriarch onder het gevoel van zijn
schuld te houden, ten einde hem te ontmoedigen en zijn steunen op God te verijdelen. Jakob
werd bijna tot wanhoop gedreven; doch hij wist, dat hij zonder hulp van Boven moest vergaan.
Hij had zich in oprechtheid van zijn grote zonde bekeerd, en deed een beroep op Gods genade.
Hij wilde zich niet van zijn doel laten afbrengen, doch hield de Engel vast, en liet niet af te
bidden met ernstige, hartverscheurende kreten, totdat hij overwon.
Evenals Satan Ezau aanzette, om tegen Jakob op te trekken, zo zal hij de goddelozen
aanporren, om Gods volk in de tijd van benauwdheid te verdelgen. En evenals hij Jakob
beschuldigde, zal hij zijn beschuldigingen inbrengen tegen Gods volk. Hij telt de mensen van
deze wereld als zijn onderdanen; doch het kleine getal van degenen, die de geboden Gods
bewaren, wederstaat zijn opperheerschappij. Kon hij hen van de aarde verdoen, zijn
overwinning zou volkomen zijn. Hij ziet hen door heilige engelen beschermd, en leidt daaruit
af, dat hun zonden vergeven zijn; doch hij weet niet, dat hun zaken in het heiligdom daarboven
zijn beslist. Hij bezit een nauwkeurige kennis van de zonden, waartoe hij hen heeft verleid,
en legt die aan God voor in het overdrevenste licht, dit volk voorstellende, alsof ze het verlies
van Gods gunst evenzeer verdiend hebben als hijzelf. Hij verklaart, dat de Heer in
rechtvaardigheid hun zonden niet kan vergeven, en toch hem en zijn engelen verdelgen. Hij
maakt aanspraak op hen als zijn prooi, en eist, dat ze in zijn handen zullen worden
overgegeven om vernietigd te worden.
Terwijl Satan het volk van God beschuldigt van wege hun zonden, laat de Heer hem toe,
hen tot het uiterste te beproeven. Hun vertrouwen op God, hun geloof en standvastigheid
zullen zwaar beproefd worden. Terwijl ze in gedachte het verleden nagaan, ontzinkt hun de
hoop; want in hun gehele leven zien ze slechts weinig dat goed is. Ze zijn zich ten volle van
hun zwakheid en onwaardigheid bewust. Satan tracht hen met de gedachte te verschrikken,
dat hun zaak hopeloos staat, en de smet van hun verontreiniging nooit uitgewist zal worden.
429