Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
een beeld van de ondervinding van Gods volk in de tijd van benauwd-heid. Wegens het
gepleegde bedrog ter verkrijging van de zegen van zijn vader, die voor Ezau bestemd was,
was Jakob voor zijn leven gevlucht, verschrikt door de gevaarlike bedreigingen van zijn
broeder. Na jaren lang in ballingschap doorgebracht te hebben, had hij zich op Gods bevel op
reis begeven, om met zijn vrouwen en kinderen, kudden en vee naar zijn geboorteland terug
te keren. Toen hij de grenzen van het land bereikte, werd hij met schrik vervuld door tijdingen
van Ezau’s komst aan het hoofd van een bende krijgslieden, ongetwijfeld besloten om wraak
te oefenen.
Jakobs gezelschap, ongewapend en weerloos, scheen op het punt van de hulpeloze
slachtoffers te worden van geweld en moord. Bij de last van angst en vrees voegde zich het
verpletterend gewicht van zelfverwijt; want het was zijn eigen zonde, die dit gevaar over hem
had gebracht. Zijn enige hoop was op de genade Gods; zijn enige bescherming moest het
gebed zijn. Toch liet hij niets ongedaan van zijn eigen kant, om voor het onrecht aan zijn
broeder te boeten, en het dreigende gevaar af te weren. Zo ook behoren de volgelingen van
Christus bij het naderen van de tijd van benauwdheid alle pogingen aan te wenden om zich in
een behoorlik daglicht voor de mensen te stellen, vooroordeel te ontwapenen, en het gevaar
zoeken af te wenden, dat vrijheid van geweten bedreigt.
Na zijn familie weggezonden te hebben, opdat die geen getuige zou zijn van zijn nood,
blijft Jakob alleen om v——r God te pleiten. Hij belijdt zijn zonde, en erkent met
dankbaarheid de genade Gods aan hem bewezen, terwijl hij in diepe ootmoed melding maakt
van het verbond, met zijn vaderen gemaakt, en de beloften aan hemzelf geschonken in het
nachtgezicht te Bethel, en in het land van zijn ballingschap. Het keerpunt in zijn leven is
gekomen; alles staat op het spel. In de duisternis en eenzaamheid houdt hij aan met bidden,
en zich voor God te verootmoedigen. Plotseling wordt er een hand op zijn schouder gelegd.
Hij meent, dat het een vijand is, die hem het leven zoekt te benemen, en met al de kracht, die
de wanhoop schenkt, worstelt hij met zijn tegenpartij. Bij het aanbreken van de dag openbaart
de vreemdeling zijn bovennatuurlike kracht; door zijn aanraking schijnt de sterke man
verlamd, en als een hulpeloze, wenende smekeling valt hij zijn geheimzinnige tegenpartijder
om de hals.
Jakob weet nu, dat het de Engel des verbonds is, met wie hij gestreden heeft. Schoon
kreupel en in zware pijn, geeft hij zijn doel niet op. Lang heeft hij verlegenheid, wroeging en
droefheid wegens zijn zonde verduurd; nu moet hij de verzekering hebben, dat die vergeven
is. De Goddelike bezoeker schijnt op het punt, hem te verlaten; doch Jakob klemt zich aan
hem vast, en smeekt om een zegen. De engel pleit: “Laat me gaan; want de dageraad is
opgegaan;” doch de patriarch roept uit: “Ik zal u niet laten gaan, tenzij dat ge me zegent.”
Welk een vertrouwen, welk een standvastigheid en volharding worden hier ten toon gespreid!
Was dit een trotse, aanmatigende eis geweest, Jakob zou ogenblikkelik vernietigd zijn
geworden; maar wat zich hier toonde, was de vrijmoedigheid van een mens, die zijn zwakheid
428