Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
God eren, zijn beschuldigd geworden van oordelen over de wereld te brengen, en zullen
beschouwd worden, de oorzaak te zijn van de vreselike schokkingen van de natuur, en de
strijd en bloedstorting onder de mensen, die de aarde met wee vervullen. De kracht, waarmede
de laatste waarschuwing gepaard gaat, heeft de woede van de goddelozen opgewekt; hun
toorn is ontstoken tegen allen, die de boodschap ontvangen hebben, en Satan zal in nog
heviger graad de geest van haat en vervolging doen ontwaken.
Toen Gods tegenwoordigheid ten laatste van het Joodse volk weggenomen werd, waren
de priesters en het volk er zich niet van bewust. Ofschoon Satan over hen heerste, en ze door
de afschuwelikste en boosaardigste hartstochten werden aangezet, beschouwden ze zich nog
altijd als de uit-verkorenen Gods. De dienst in de tempel werd voortgezet; offeranden werden
gebracht op zijn bezoedelde altaren; en dageliks werd de Goddelike zegen afgesmeekt over
een volk, dat zich schuldig gemaakt had aan het bloed van Gods geliefde Zoon, en dat Zijn
dienaren en apostelen zocht te doden. Aldus ook, wanneer het onherroepelike besluit van het
heiligdom aangekondigd, en het lot van de wereld voor altijd vastgesteld is, zullen de
aardbewoners er geen kennis aan dragen. De godsdienstvormen zullen waargenomen worden
door een volk, van hetwelk de Geest Gods voor goed geweken is; en de sataniese ijver,
waarmede de vorst van het kwaad hen bezielen zal tot uitwerking van zijn boze plannen, zal
de schijn dragen van ijver voor God.
Daar de Sabbat het grote punt van verdeeldheid onder de Christenheid geworden is, en
godsdienstige en wereldlike machten samengespannen hebben om het houden van de Zondag
verplichtend te maken, zal de voortdurende weigering van een kleine minderheid om aan de
algemene eis te voldoen, hen tot voorwerpen maken van verfoeiing bij iedereen. Men zal er
op aandringen, dat de weinigen, die zich tegen een instelling van de kerk en wet van de staat
kanten, niet behoren te worden geduld; dat het beter is, dat zij lijden, dan dat gehele volken
in verwarring en wetteloosheid gedompeld worden. Hetzelfde argument werd achttien hon
derd jaren geleden tegen Christus door de “oversten van het volk” aangevoerd. “Het is ons
nut,” zei de sluwe Kajafas, “dat één mens sterve voor het volk, en niet het gehele volk verloren
ga.” Deze bewijsgrond zal als beslissend worden aangezien, en ten slotte zal er een gebod
uitgevaardigd worden tegen degenen, die de Sabbat van het vierde gebod heiligen, hen
schuldig verklarende aan de zwaarste straf, en de mensen vrijheid gevende, hen na een zekere
tijd ter dood te brengen. Het Romanisme in de oude wereld, en het afvallige Protestantisme
in de nieuwe, zullen éénzelfde weg inslaan met betrekking tot degenen, die al de geboden
Gods onderhouden.
Het volk Gods zal alsdan in die tonelen van droefheid en nood gestort worden, welke door
de profeet als de tijd van Jakobs benauwdheid worden beschreven. “Want zo zegt de Heer:
We horen een stem van verschrikking, daar is vrees en geen vrede. . . . Alle aangezichten zijn
veranderd in bleekheid. O wee, want die is z— groot, dat zijns gelijke niet geweest is, en het
is een tijd van benauwdheid voor Jakob, toch zal hij daaruit verlost worden.” De nacht, die
Jakob in angst doorbracht, toen hij in het gebed worstelde om verlossing uit Ezau’s hand, is
427