Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
opperpriester, hem vergiffenis te schenken. En zelfs toen nog was het onder voorwaarde, dat
de keizer de toestemming van de paus zou afwachten, aleer hij de tekenen van zijn
waardigheid weder aanvaardde, of koninklike macht begon uit te oefenen. En Gregorius,
opgeblazen van hoogmoed over zijn overwinning, pochte dat het zijn plicht was, de trots van
koningen te vernederen.
Hoe opvallend de tegenstelling tussen de bluffende trots van deze verwaande bisschop en
de ootmoed en zachtmoedigheid van Christus, Die Zichzelf voorstelt als om toelating
pleitende aan de deur van het hart, om te kunnen binnenkomen en vergiffenis en vrede te
brengen, en die Zijn discipelen leerde: “Zo wie onder u zal willen de eerste zijn, die zij uw
dienstknecht.” De verdere eeuwen waren getuigen van een gestadig toenemen van dwalingen
in de leerstellingen, door Rome verkondigd. Zelfs nog v——r de instelling van het pausdom
had het onderwijs van heidense wijsgeren de aandacht ontvangen van, en invloed uitgeoefend
over de kerk. Velen die beleden, bekeerd te zijn, hielden nog vast aan de leerstukken van hun
heidense wijsbegeerte, en gingen niet slechts zelven voort ze te bestuderen, maar maanden er
anderen toe aan, als een middel om hun invloed over de heidenen te vergroten. Grove
dwalingen werden daardoor met de belijdenis van de Christenen gemengd, waaronder het
geloof in‘s mensen natuurlike onster- felikheid en bewustheid in de dood de voornaamste
heten mag. Deze leer legde het fondament, waarop Rome de aanroeping van heiligen en de
verering van de maagd Maria grondde. Hieruit ontstond insgelijks de ketterij van de eeuwige
straf over degenen, die onboetvaardig stierven, welke vroegtijdig in het pauselik geloof
opgenomen werd.
Toen stond de weg open voor de invoering van nog een verdere vinding van het heidendom,
welke Rome het vagevuur noemde, en gebruikte om de zwakke en bijgelovige scharen schrik
aan te jagen. Deze ketterij stelt het bestaan vast van een plaats van pijniging, waarin de zielen
van hen, die geen eeuwige verdoemenis verdiend hebben, straf ondergaan voor hun zonden,
en van waar uit ze in de hemel worden toegelaten, nadat ze van hun onreinheid gezuiverd zijn.
Nog een ander verzinsel was nodig om Rome in staat te stellen, partij te trekken van de
vreesachtigheid en zonden van zijn aanhangers. Hierin werd voorziening gemaakt door de
leer van de aflaten.
Volle vergiffenis van verleden, tegenwoordige en toekomstige zonden, en vrijstelling van
al de \erdiende straffen en boeten, werden aan allen beloofd, die deelnemen wilden aan de
oorlogen van de opperbisschop om zijn werelds gebied uit te breiden, zijn vijanden te straffen,
en degenen uit te roeien, die zijn geestelike oppermacht durfden loochenen. Ook werd de
mensen geleerd, dat door het storten van geld aan de kerk ze zich konden vrijstellen van zonde,
en insgelijks de zielen van hun afgestorven vrienden verlossen, die in het vuur der pijniging
besloten waren. Door dergelijke middelen vulde Rome zijn schatkist, en betaalde voor de
pracht, de weelde en de misdaden van de geveinsde vertegenwoordigers van Hem, die geen
plaats had, waar Hij het hoofd kon nederleggen.
34