Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
worden, die hebben wij op de dag des Heren overgebracht.” Doch hoe ongegrond het ook was,
toch had het argument voor de Zondag de uitwerking, dat het de mensen aanmoedigde tot het
vertreden van de Sabbat des Heren. Al degenen, die door de wereld wensten geëerd te worden,
namen de algemene feestdag aan. Naarmate het pausdom vaster voet kreeg, werd het werk
van de Zondagsverheffing voortgezet.
Een tijd lang hielden de mensen zich met veldarbeid bezig, wanneer ze niet naar de kerk
gingen, en werd de zevende dag nog als de Sabbat beschouwd. Doch langzamerhand kwam
er verandering. Aan hen, die heilige ambten bekleedden, werd verboden op Zondag een
vonnis uit te spreken in een burgerlik twistgeding. Spoedig daarna werd aan alle personen,
van welke rang ook, geboden, zich van gewone arbeid te onthouden, op straffe van een boete
voor vrijen, en slagen voor dienstbaren. Later werd er besloten, dat rijken zouden gestraft
worden met het verlies van de helft van hun bezittingen; en eindelik, dat ze slaven zouden
worden gemaakt, 1321 n. C.; zie Aanhangsel; 1Cox, R.,“Sabbath Laws and Sabbath Duties,”
p. 538 (ed. 1853). indien ze halsstarrig bleven. De lagere klassen zouden levenslang
verbannen worden.
Ook bediende zich men van wonderen. Onder meer wordt er verhaald, dat terwijl een
landman, die zijn akker op Zondag ging ploegen, zijn ploeg met een ijzer schoonmaakte, het
ijzer aan zijn hand bleef vastkleven, en hij het twee jaren lang met zich moest ronddragen,
“tot zijn zeer grote pijn en schande.” Later gaf de paus last, dat de priesters van de gemeenten
de Zofidagschendcrs zouden vermanen, en van hen verlangen, dat zij naar de kerk zouden
gaan en hun gebeden waarnemen, opdat ze niet het een of andere grote onheil over zichzelven
en hun buren zouden brengen. Een geestelike raad voerde de bewijsgrond aan, waarvan
sedert zo algemeen gebruik is gemaakt, zelfs, door Protestanten, dat de Zondag de Sabbat
moet zijn, omdat er mensen door de bliksem getroffen werden, terwijl ze op Zondag werkten.
“Het is duidelik,” zeiden de prelaten, “hoe groot Gods misnoegen was over hun verwaarlozing
van deze dag.” Toen werd er een beroep gedaan op priesters en predikanten, koningen en
prinsen, en alle getrouwen, “om hun uiterste pogingen in het werk te stellen, om de dag weder
in zijn ereplaats te herstellen, en hem in de toekomst vromer te doen vieren voor de goede
naam van het Christendom.”
Daar de dekreten van de raadsvergaderingen onvoldoende bleken, werd de wereldlike
overheid verzocht, een edikt uit te vaardigen, dat de harten van het volk met schrik zou
vervullen, en hen dwingen om zich van Zondagsarbeid te onthouden. Op een synode, die te
Rome bijeenkwam, werden alle vorige besluiten opnieuw en met grotere kracht en
plechtigheid bevestigd. Ook werden ze opgenomen in de geestelike wet, en voor bijna de
gehele Christenheid door de wereldlike overheden verplichtend gesteld. Toch bracht het
gebrek aan schriftuurlik gezag voor de Zondag niet weinig verlegenheid te weeg. De mensen
betwijfelden het recht van hun leraren, om de besliste verklaring van Jehova “de zevende dag
is de Sabbat des Heren uws Gods” ter zijde te stellen ten einde de dag van de zon te heiligen.
Om het gemis aan bewijs in de Bijbel goed te maken, waren er andere toevluchten nodig. Een
398