Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
op, en lopen er even geredelik in, als waren ze geblinddoekt. Het was Gods doel, dat de
verstandelike vermogens van de mens beschouwd zouden worden als een gift van zijn
schepper, en in de dienst van de waarheid en gerechtigheid zouden worden gebruikt; maar
wanneer trots en eerzucht gekoesterd worden, en de mensen hun eigen theorieën boven Gods
woord stellen, kan verlichting meer kwaad doen dan onwetendheid. Aldus zal de valse
wetenschap van de tegenwoordige tijd, die het geloof in de Bijbel ondermijnt, zich even
voordelig bewijzen tot bereiding van de weg voor de aanname van het pausdom met zijn
aantrekkelike vormen, als het onthouden van kennis de weg baande voor Zijn verheffing in
de Middeleeuwen.
In de bewegingen, welke tans in de Verenigde Staten aan de gang zijn, om
staatsondersteuning te verkrijgen voor de instellingen en gebruiken van de kerk, volgen de
Protestanten de voetstappen van de pausgezinden. Neen, nog meer, ze openen de deur voor
het pausdom om in het Protestantse Amerika het oppergezag te herwinnen, dat het in de Oude
wereld verloren heeft. En wat deze beweging van nog meer gewicht maakt, is het feit, dat
gedwongen Zondagviering het voornaamste doel is, dat men zich voorstelt,— een gebruik,
dat zijn oorsprong in Rome gehad heeft, en hetwelk Rome aangeeft als een teken van zijn
gezag. Het is de geest van het pausdom,— de geest van gelijkvormigheid aan wereldse
gebruiken, de eerbied voor menselike overleveringen boven de geboden Gods,— die de
Protestantse kerken heeft doortrokken, en er ze toe leidt, om de Zondag te verheffen, gelijk
het pausdom dat van tevoren gedaan heeft.
Indien de lezer de werktuigen wenst te kennen, welke in de strijd, die spoedig te komen
staat, gebruikt zullen worden, behoeft hij slechts na te gaan, wat de geschiedenis opgetekend
heeft aangaande de middelen, die Rome in vervlogen eeuwen voor hetzelfde doel heeft
aangewend. Indien hij wenst te weten, hoe pausgezinden en Protestanten verenigd met hen
zullen handelen, die hun leerstellingen verwerpen, laat hem dan letten op de geest, die Rome
geopenbaard heeft tegenover de Sabbat en de verdedigers daarvan. Koninklike edikten,
algemene vergaderingen en kerkelike instellingen, door de wereldlike macht gesteund,
vormden de ladder, waarlangs het heidense feest zijn ereplaats in de Christelike wereld bereikt
heeft. De eerste publieke maatregel, waardoor het houden van de Zondag verplichtend werd
gesteld, was de wet, door Konstantijn uitgevaardigd.1 Dit edikt eiste, dat de stedelingen op
“de eerbiedwaardige dag van de zon” zouden rusten, maar stond landlieden toe, hun
veldarbeid voort te zetten. Ofschoon het in werkelikheid een heidense wet was, werd hij door
de keizer van kracht gemaakt, nadat hij in naam het Christendom had aangenomen.
Daar het koninklike bevelschrift niet voldoende de plaats van het Goddelik gezag bleek in
te nemen, kwam Eusebius, een bisschop, die de gunst van vorsten zocht, en die de biezondere
vriend en vleier van Konstantijn was, met de bewering voor de dag, dat Christus de Sabbat
op de Zondag had overgezet. Geen enkele tekst uit de Schrift werd aangegeven om de nieuwe
leer te bewijzen. Eusebius erkent er onbewust zelf de valsheid van, en wijst op de ware
bewerkers van de verandering. “Alle dingen,” zegt hij, “die op de Sabbat gedaan moesten
397