Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
De aanspraak van de kerk op het recht om vergiffenis van zonde te schenken, doet de
Roomsgezinde vrijheid gevoelen om te zondigen; en de instelling van de biecht, zonder welke
geen vergeving door de kerk toegestaan wordt, strekt er evenzeer toe, om de mens in het
kwaad te stijven. Wie voor een gevallen mens nederknielt, en in de biecht de geheime
gedachten en overleggingen van zijn hart openlegt, verlaagt zijn menselikheid, en onteert
iedere edele drijfveer van zijn ziel. Door de zonden van zijn leven voor een priester,— een
dwalende, zondige sterveling, en maar ai te dikwels iemand, door wijn en losbandigheid
verlaagd,— open te leggen, valt zijn standaard van karakter, en wordt hij dientengevolge
verontreinigd. Zijn voorstelling van God wordt vernederd tot de gelijkenis van de gevallen
mensheid; want de priester staat daar als een vertegenwoordiger Gods. Dit verlagende
belijdenis doen van mens aan mens is de geheime bron, waaruit veel van het kwaad
voortgevloeid is, dat de wereld verontreinigt, en toebereidt voor zijn ondergang. En toch is
het aangenamer voor hem, die gaarne aan zichzelf toegeeft, aan een medemens zijn schuld te
belijden, dan de ziel open te leggen voor God. Het ligt in de menselike aard, liever boete te
doen, dan zonde te verzaken; het is ge- makkeliker om het vlees te pijnigen met zakken en
netelen en smartende ketenen, dan vleselike lusten te kruisigen. Zwaar is het juk, dat het
vleselike hart gewillig draagt, liever dan zich te buigen onder het juk van Christus.
Er bestaat een treffende gelijkenis tussen de Kerk van Rome en de Joodse kerk ten tijde
van de eerste komst van Christus. Terwijl de Joden heimelik ieder beginsel van Gods wet
vertraden, waren ze uiterlik stipt in het nakomen van de voorschriften ervan, en verzwaarden
de wet met bepalingen en overleveringen, die gehoorzaamheid pijnlik en lastig maakten.
Gelijk de Joden beleden, de wet te eren, zo beweren de Roomsgezinden, dat ze het kruis
eerbiedigen. Ze verhogen het symbool van het lijden van Christus, terwijl ze in hun leven
Hem verloochenen, die door dat symbool wordt voorgesteld.
De Pauseliken hebben kruisen op hun kerken, hun altaren, en hun klederen. Overal ziet
men het teken van het kruis. Overal wordt het uiterlik geëerd en in waarde gehouden. Maar
wat Christus geleerd heeft, wordt begraven onder een massa overleveringen, die niets
betekenen, valse verklaringen en strenge eisen. De woorden van de Heiland betreffende de
bijgelovige Joden zijn met nog meer kracht van toepassing op de Roomse leidslieden: “Want
ze binden lasten, die zwaar zijn en kwalik om te dragen, en leggen ze op de schouders van de
mensen; maar ze willen die met hun vinger niet verroeren.” Bekommerde zielen worden in
voortdurende angst gehouden, vrezende voor de toorn van een beledigde God, terwijl vele
van de hoge geesteliken van de kerk in weelde en zinsgenot leven.
De dienst van beelden en relikwieën, het aanroepen van heiligen, en de verheffing van de
paus, zijn instellingen van Satan, om de harten van de mensen af te trekken van God en Zijn
Zoon. Om hun ondergang te bewerken, tracht hij hun aandacht af te trekken van Hem, door
Wie alleen zij zaligheid kunnen vinden. Hij bepaalt hen bij allerlei voorwerpen, die in de
plaats gesteld kunnen worden van Hem, die gezegd heeft: “Komt herwaarts tot Mij, allen, die
vermoeid en belast zijt, en Ik zal u ruste geven.”
393