Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
het tweede gebod van de wet Gods, dat beeldedienst verbiedt, weggedaan werd, en het tiende
gebod in tweeën gedeeld, om het getal ongeschonden te laten.
De geest van toegeven aan het heidendom opende de weg voor een nog groter verachting
van Gods gezag. De Satan, zich van ontoegewijde leiders in de kerk bedienende, sloeg ook
de hand aan het vierde gebod, en beproefde de aloude Sabbat, de dag, die God gezegend en
geheiligd had,3 op zijde te zetten, en in zijn plaats de feestdag te verheffen, die de heidenen
vierden als de “eerwaardige dag van de zon.” Deze verandering werd in het eerst niet openlik
beproefd. In de eerste eeuwen was de ware Sabbat door alle Christenen gehouden geworden.
Ze ijverden voor Gods eer, en daar ze geloofden, dat Zijn wet onveranderlik is, waakten ze
ijverig over de heiligheid van de voorschriften ervan. Doch met grote sluwheid bewerkte
Satan door zijn handlangers het doel, dat hij zich had voorgesteld. Om de aandacht van de
mensen op de Zondag te vestigen, werd er een feestdag van gemaakt ter gedachtenis aan de
opstanding van Christus. Er werd kerkdienst op die dag gehouden; toch werd de dag
beschouwd als een dag van ontspanning, en de Sabbat nog altijd als heilig gevierd.
Om de weg te bereiden voor het werk, dat hij zich had voorgenomen te volbrengen, had
de Satan, nog v——r de komst van Christus, er de Joden toe gebracht, de Sabbat met de
strengste inzettingen te beladen, en de viering ervan tot een last te maken. En nu, zich
bedienende van het valse licht, waarin hij daardoor die dag had geplaatst, bracht hij hem in
minachting als een Joodse instelling. Terwijl de Christenen de Zondag bij voortduring bleven
vieren als een vrolike feestdag, leidde hij er hen toe, ten einde hun haat tegen het Jodendom
te tonen, van de Sabbat een vastendag, een dag van treurigheid en droefgeestigheid te maken.
In de eerste helft van de vierde eeuw vaardigde keizer Konstantijn een bevel uit, waarbij
hij de Zondag tot een openbare feestdag door het gehele Romeinse rijk verhief. De dag van
de zon werd door zijn heidense onderdanen gevierd, en door de Christenen vereerd; en het
was het streven van de keizer, de tegenstrijdige belangen van heidendom en Christendom te
verbinden. Hij werd daartoe aangezet door de bisschoppen van de kerk, die, door eerzucht en
dorst naar macht gedreven, voorzagen, dat indien dezelfde dag door Christenen zowel als
heidenen gevierd werd, het Christendom door vele heidenen in naam zou worden aangenomen,
en de macht en heerlikheid van de kerk op die wijze verhoogd zouden worden. Terwijl veel
godvrezende Christenen er langzamerhand toe kwamen om de Zondag een zekere graad van
heiligheid toe te kennen, hielden zij echter nog steeds de ware Sabbat als de heilige dag des
Heren, en vierden hem in gehoorzaamheid aan het vierde gebod.
De aartsbedrieger had zijn werk nog niet voleindigd. Hij was vast besloten, de Christelike
wereld onder zijn banier te verzamelen, en er macht over uit te oefenen door zijn stedehouder,
de trotse bisschop, die zich uitgaf voor de vertegen- woordiger van Christus. En hij verkreeg
zijn doel door toedoen van halfbekeerde heidenen, eerzuchtige prelaten, en wereldsgezinde
kerkleden. Van tijd tot tijd werden er grote raadsvergaderingen belegd, waartoe de geesteliken
uit alle delen van de wereld bijeengeroepen werden. In bijna ieder zodanig koncilie werd de
30