Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
aan: “Ziet, de Heer is gekomen (is aan het komen) met Zijn vele duizenden heiligen om gericht
te houden tegen allen.” Johannes verklaart: “Ik zag de doden, klein en groot, staande voor
God; en de boeken werden geopend;” “en de doden werden geoordeeld uit hetgeen in de
boeken geschreven was. “
Doch indien de doden alreeds de gelukzaligheid van de hemel smaken, of anders alreeds
smarten lijden in de vlammen van de hel, wat heeft dan het toekomende oordeel te betekenen?
Het onderwijs van Gods woord op deze belangrijke punten is duister, noch verward; een
gewoon verstand kan het begrijpen. Maar welk eerlik hart kan wijsheid of rechtvaardigheid
zien in de algemeen aangenomen leer? Zullen de rechtvaardigen, nadat hun geval in het
gericht onderzocht is, het goedkeurende getuigenis horen: “Wel, gij goede en getrouwe
dienstknecht,” “ga in tot de vreugde van uw Heer,“ wanneer ze wellicht eeuwen lang reeds
in Zijn tegenwoordigheid verblijf hebben gehouden? Worden de goddelozen uit de plaats der
pijniging opgeroepen, om het oordeel van de Rechter van de ganse aarde te vernemen: “Gaat
weg van Mij, gij vervloekten, in het eeuwige vuur?” O, wat plechtige spotternij! wat
schandelike beschuldiging van Gods wijsheid en rechtvaardigheid!
De theorie van de onsterfelikheid van de ziel was een van die valse leerstellingen, welke
Rome van het heidendom overnam, en met de godsdienst van de Christenheid samenvlocht.
Martin Luther plaatste die leer onder de “ontelbare wonderheden van de Roomse mesthoop
van bisschoppelike verordeningen.” Over de woorden van Salomo in Prediker sprekende,
waar het heet, dat de doden niet met al weten, zegt de hervormer: “Een verder bewijs, dat de
doden geen . . . bewustzijn hebben. Er is daar,” zegt hij, “geen plicht, geen wetenschap, geen
kennis, geen wijsheid. Salomo is van oordeel dat de doden slapen, en in het geheel niets voelen.
Want de doden liggen daar, en berekenen dagen noch jaren; maar wanneer ze opgewekt
zorden, zal het hun zijn, als hadden ze slechts een ogenblik geslapen.”
Nergens wordt in de Heilige Schrift de verklaring gevonden, dat de rechtvaardigen hun
beloning of de goddelozen hun straf bij de dood erlangen. De patriarchen en profeten hebben
geen zodanige verzekering achtergelaten. Christus en Zijn apostelen hebben er zelfs niet op
gedoeld. De Bijbel leert duidelik, dat de doden niet rechtuit naar de hemel gaan. Ze worden
voorgesteld als slapende tot de op- standingsdag.2 Diezelfde dag, wanneer de zilveren koord
ontketend, en de gulden schaal in stukken gestoten wordt, vergaan de gedachten van de mens.
Zij, die in de groeve nederdalen, gaan in de stilte. Ze weten van niets, dat onder de zon
geschiedt. Zalige rust voor de vermoeide rechtvaardigen! De tijd, hetzij hij lang zij of kort,
is voor hen slechts een ogenblik. Ze slapen, en de bazuin Gods wekt hen op tot een heerlike
onsterfelikheid. “Want de bazuin zal slaan, en de doden zullen onverderfelik opgewekt
worden...En wanneer dit verderfelike zal onverderfelikheid aangedaan hebben, en dit
sterfelike zal onsterfelikheid aangedaan hebben, alsdan zal het woord geschieden, dat geschreven
is: De dood is verslonden tot overwinning.” Terwijl ze uit hun diepe slaap worden
opgeroepen, beginnen ze te denken juist van het punt af, waar ze opgehouden zijn. Hun laatste
gevoel was de smart van de dood, hun laatste gedachte, dat ze ten prooi werden aan het geweld
380