Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
sterven zullen, maar de doden weten niet met al.” “Ook is alrede hun liefde, ook hun haat,
ook hun nijdigheid vergaan ; en ze hebben geen deel meer in deze eeuw in alles, wat onder de
zon geschiedt.” “Er is geen werk, noch verzinning, noch wetenschap, noch wijsheid in het
graf, daar gij henengaat.”
Toen Hiskia’s leven vijftien jaren verlengd was als antwoord op zijn gebed, bracht de
dankbare koning Gode een dankoffer voor Zijn grote barmhartigheid. In dit lied spreekt hij
de reden uit, waarom hij zich alzo verheugt: “Het graf zal U niet loven, de dood zal U niet
prijzen; die in de kuil nederdalen, zullen op Uw waarheid niet hopen. De levende, de levende,
die zal U loven, gelijk ik heden doe.” De godgeleerdheid, die algemeen bijval vindt, plaatst
de rechtvaardige doden in de hemel, ingegaan tot de gelukzaligheid, en God met onsterfelike
tong lovende; doch Hiskia kon geen zodanig heerlik vooruitzicht in de dood ontwaren. Met
zijn woorden stemt het getuigenis van de psalmist overeen: “In de dood is van U geen
gedachtenis; wie zal U loven in het graf?” “De doden zullen de Heer niet prijzen, noch die in
de stilte nedergedaald zijn.”
Petrus verklaarde op de Pinksterdag, dat de patriarch David “beide gestorven is en
begraven, en zijn graf is onder ons tot op deze dag.” “Want David is niet opgevaren in de
hemelen.” Het feit, dat David in het graf vertoeft tot de dag van de opstanding, bewijst, dat de
rechtvaardigen niet bij de dood naar de hemel gaan. Het is alleen door de opstanding, en
krachtens het feit, dat Christus is opgestaan, dat David ten laatste aan de rechterhand Gods
zitten kan.
En Paulus zegt: “Indien de doden niet opgewekt worden, zo is ook Christus niet opgewekt.
En indien Christus niet opgewekt is, zo is ook uw geloof tevergeefs, zo zijt ge nog in uw
zonden. Zo zijn dan ook verloren, die in Christus ontslapen zijn.” Indien de rechtvaardigen
vier duizend jaren lang onmiddellik bij de dood-naar de hemel waren gegaan, hoe zou Paulus
hebben kunnen zeggen, dat, indien er geen opstanding was, “degenen verloren zijn, die in
Christus zijn ontslapen?” Er zou dan toch geen opstanding nodig wezen. Tyndale, de
martelaar, sprekende over de staat van de doden, verklaarde: “Ik belijd openlik, dat ik er niet
van overtuigd ben, dat zij alreeds in de volle heerlikheid zijn, waar Christus in is, en de
verkoren engelen Gods in zijn. Ook is het geen artikel van mijn geloof; want indien dit zo
was, dan kan ik niet anders dan inzien, dat de prediking van de opstanding van het vlees een
ijdel iets zou zijn.
Het is een onwedersprekelik feit, dat de hoop op eeuwige gelukzaligheid bij de dood tot
grote veronachtzaming geleid heeft van de bijbelse leer aangaande de opstanding. Deze
neiging werd door Dr. Adam Clarke opgemerkt, die gezegd heeft: “De leer van de opstanding
schijnt bij de eerste Christenen van veel groter gewicht geacht geweest te zijn, dan nu! Hoe
kan dat-wezen? De apostelen drukten die leer gedurig op de harten, en wekten er de volgers
Gods door op tot ijver, gehoorzaamheid en blijmoedigheid. En hun opvolgers in de
tegenwoordige tijd maken er slechts zelden melding van! Gelijk de apostelen predikten, zo
378