Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
“Allen, die in de graven zijn, zullen Zijn stem horen; en zullen uitgaan, die het goede gedaan
hebben, tot de opstanding van het leven, en die het kwade gedaan hebben, tot de. opstanding
van de verdoemenis.” Zij, die “waardig geacht” zijn om deel te hebben aan de opstanding
van het leven, zijn “zalig en heilig.” “Over dezen heeft de tweede dood geen macht.”
Maar zij, die zich niet door berouw en geloof van vergiffenis verzekerd hebben, moeten
de straf van hun overtreding,—“de bezoldiging van de zonde,“—dragen. Ze lijden straf,
verschillend in duur en hevigheid, “naar hun werken,” maar die ten slotte op de tweede dood
uitloopt. Daar het Gode in Zijn rechtvaardigheid en barmhartigheid onmogelik is om de
zondaar in zijn zonden te redden, ontneemt Hij hem het bestaan, dat zijn overtredingen hebben
verbeurd, en dat hij zich onwaardig betoond heeft. Een van de gewijde schrijvers zegt: “Nog
een weinig, en de goddeloze zal er niet zijn, en ge zult acht nemen op zijn plaats, maar hij zal
er niet wezen.” En een ander verklaart: “Ze zullen zijn, alsof ze er niet geweest waren.” Met
schande bedekt verzinken ze in hopeloze, eeuwige vergetelheid.
Aldus zal er een einde gemaakt worden aan de zonde, met al het wee en de verwoesting,
die eruit ontstaan zijn. De psalmist zegt: “Gij hebt de goddelozen verdaan, hun naam
uitgedelgd tot in eeuwigheid en altoos. O vijand, zijn de verwoestingen in eeuwigheid?”
Wanneer Johannes in de Openbaring vooruitblikt op de eeuwige staat, hoort hij van het ganse
heelal een lofzang oprijzen, waarin geen enkele wanklank zich mengt. Hij hoorde ieder
schepsel in de hemel en op de aarde Gode heerlikheid toebrengen. Dan zullen er geen verloren
zielen zijn, die God lasteren, terwijl ze gefolterd worden door nimmer eindigende pijniging;
geen ellendige wezens in de hel zullen hun gekerm mengen met de liederen van de gezaligden.
Op de dwaling van de natuurlike onsterfelikheid als grondslag berust de leer van het
bewustzijn in de dood,— welke leer, even als die van de eeuwigheid van de straf, tegen het
onderwijs van de Schrift, de stem van de rede, en ons menselik gevoel ingaat. Volgens het
algemeen aangenomen geloof dragen de verlosten in de hemel kennis aan alles, wat op aarde
plaats heeft, en in het biezonder aan het leven van de vrienden, die ze achtergelaten hebben.
Maar hoe zou het een bron van geluk voor de doden kunnen wezen, op de hoogte te blijven
van de moeite van de levenden, getuigen te zijn van de zonden, die hun eigen dierbaren
bedrijven, en hen al de verdrietelikheden, teleurstellingen en angsten van het leven te zien
doorstaan? Hoeveel van de zaligheid des hemels zou er genoten worden door degenen, die
om hun vrienden op aarde rondzweven? En hoe schrik- kelik tegenstrijdig is het geloof, dat
zodra de adem het lichaam verlaat, de ziel van de onbekeerde naar de helse vlammen
verwezen wordt! In welk een afgrond van angst moeten diegenen gedompeld worden, die hun
vrienden onvoorbereid ten grave zien dalen, een eeuwigheid van zonde en smart tegemoet!
Velen zijn er, welke deze folterende gedachte tot waanzin gedreven heeft.
Wat zegt de Schrift aangaande deze dingen? David verklaart, dat de mens in de dood geen
bewustzijn heeft. “Zijn geest gaat uit; hij keert weder tot zijn aarde, te diezelfde dage vergaan
zijn aanslagen (gedachten).” Salomo geeft hetzelfde getuigenis: “De levenden weten, dat ze
377