Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Hij, dat het volk uit die streek de macht zou aan-schouwen, die Hij had om de banden van de
Satan te verbreken, en zijn gevangenen in vrijheid te stellen. En ofschoon Jezus zelf vertrok,
bleven de mannen, die Hij zo wonderdadig verlost had, achter, om de barmhartigheid van hun
weldoener te verkondigen.
Er staan andere gevallen van gelijke aard in de Schrift opgetekend. De dochter van de
Syro-Feniciese vrouw was gans en al onder de macht van een onreine geest, welke Jezus
uitwierp door Zijn woord. Een “van de duivel bezeten, die blind en stom was;”2 een jongeling,
die een stomme geest had, welke “hem menigmaal in het vuur en in het water wierp, om hem
te verderven;” de bezetene, welke, door “een geest van een onreine duivel”4 geplaagd, de
Sabbatsrust van de synagoge te Kapernaüm verstoorde,— deze allen werden door de
medelijdende Heiland geheeld. In bijna ieder geval sprak Christus de duivel aan als een
zelfbewust wezen, hem bevelende, uit te gaan van zijn slachtoffer, en het niet verder te
kwellen. De verzamelde gemeente te Kapernaüm, zijn grote kracht ziende, was verbaasd, en
“ze spraken samen tot elkander, zeggende: Wat woord is dit, dat Hij met macht en kracht de
onreine geesten gebiedt, en ze varen uit?”
Zij, die van duivel bezeten waren, worden gewoonlik voorgesteld als in zwaar lijden
verkerende; toch waren er uitzonderingen op deze regel. Om bovennatuurlike macht te
verkrijgen, stelden sommigen zich open voor de invloed van Satan. Natuurlik hadden die geen
strijd te voeren met de duivelen. Tot deze klasse behoorden diegenen, die de geest van
waarzeggerij hadden,— Simon Magus, Elymas de tovenaar, en de dienstmaagd, die Paulus
en Silas te Filippi volgde. Niemand is in groter gevaar van onder de invloed van boze geesten
te geraken, dan zij, die, niettegenstaande het duidelike en overvloedige getuigenis van de
Schrift het bestaan en werk van de duivel en zijn engelen ontkennen. Zolang we hun bedrog
niet inzien, behalen ze bijna onberekenbaar voordeel op ons; en velen slaan acht op hun
inblazingen, terwijl ze menen te volgen, wat hun eigen wijsheid hun voorschrijft. Dit is de
reden waarom Satan, naarmate we het einde nader komen, wanneer de duivel het machtigst
zal werken om te bedriegen en te verwoesten, overal het geloof verspreidt, dat hij niet bestaat.
Zijn wijze van doen is, zichzelf en de manier, waarop hij werkt, te verbergen.
Er is niets, waarvoor de grote bedrieger z— zeer vreest, dan dat wij bekend zullen worden
met zijn lagen. Ten einde zijn ware karakter en bedoelingen beter te vermommen, heeft hij
zich z— laten voorstellen, dat hij geen sterker gevoelen gaande maakt dan spot of verachting.
Hij schept er behagen in, afgebeeld te worden als een bespottelik of wal- gelik voorwerp,
mismaakt, half dier en half mens. Hij hoort gaarne zijn naam in een grap of spot noemen door
degenen, die zichzelven voor verstandige, welingelichte mensen houden.
Het is omdat hij zich met zulk een volmaakte behendigheid vermomd heeft, dat de vraag
zo algemeen gedaan wordt: “Bestaat er waarlik zulk een wezen?” Het is een bewijs van het
welgelukken van zijn arbeid, dat theorieën, die het eenvoudigste getuigenis van de Schriften
tot leugen maken, zo algemeen in de godsdienstige wereld aangenomen worden. Maar juist
357