Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
te doen schijnen. Hier stonden twee wedijverende machten naar het oppergezag. Jezus opende
Zijn liefdearmen, en nodigde allen uit, die vergiffenis en vrede door Hem wensten te vinden.
De heirscharen der duisternis zagen, dat ze geen onbegrensde macht bezaten, en begrepen,
dat indien Christus’ zending slagen zou, hun regering spoedig ten einde zou zijn. Satan
woedde als een geketende leeuw, en toonde op uitdagende wijze Zijn macht over de lichamen
zowel als de zielen van de mensen.
Het feit, dat mensen van duivelen bezeten Zijn geweest, wordt in het Nieuwe Testament
duidelik gemeld. De personen, die aldus bezocht waren, leden niet alleen aan ziekte ten
gevolge van natuurlike oorzaken. Christus verstond volkomen, waarmede Hij te doen had, en
herkende de bepaalde tegenwoordigheid en het werk van boze geesten. Een treffend voorbeeld
van hun aantal, macht, en vijandigheid, zowel als van de macht en barmhartigheid van
Christus wordt in het bijbelverhaal van de genezing van de bezetenen te Gadara aangegeven.
Deze ellendige waanzin- ningen, alle banden afschuddende, zich verwringende, schuimende
en razende, vervulden de lucht met hun kreten, deden zichzelven geweld aan, en waren
gevaarlik voor allen, die in hun nabijheid kwamen. Hun bloedende en misvormde lichamen
en hun razernij boden een schouwspel aan, dat aan de vorst der duisternis zeer welgevallig
was. Een van de duivelen, die in de lijders gevaren waren, verklaarde: “Mijn naam is Legio,
want wij zijn velen.” Bij het Romeinse leger bestond een legioen uit drie tot vijf duizend man.
Satans legerscharen zijn ook in troepen gerangschikt, en de biezondere afdeling, waartoe deze
duivelen behoorden, telde niet minder dan een legioen.
Op Jezus’ bevel voeren de boze geesten uit hun slachtoffers, en lieten hen rustig zittende
aan de voeten van de Heiland achter, onderworpen, verstandig, en zachtmoedig. Maar aan de
duivelen werd toegestaan, een kudde zwijnen in de zee te doen storten; en voor de inwoners
van Gadara was het verlies hiervan groter dan de zegeningen, die Christus geschonken had,
en de Goddelike Heelmeester werd verzocht om te vertrekken. Dit was de uitkomst, welke
Satan zich had willen verzekeren. Door de blaam voor hun verlies op Jezus te werpen, wekte
hij de zelfzuchtige vrees van de mensen op, en weerhield hen van naar Zijn woorden te
luisteren. Satan beschuldigt de Christenen gedurig als de oorzaak van verlies, ongeluk en
lijden, in plaats van de blaam te laten vallen, waar die thuis behoort, namelik op hemzelf en
zijn handlangers.
Doch Christus’ doel werd niet verijdeld. Hij liet de boze geesten toe, de kudde zwijnen te
doen omkomen als straf voor die Joden, welke deze onreine dieren aanteelden om er winst
mede te doen. Indien Christus de duivelen niet had weerhouden, ze zouden niet alleen de
zwijnen, maar ook hun wachters en eigenaars in de zee gestort hebben. Het behoud van de
wachters zowel als van de eigenaars was alleen te danken aan Zijn macht, die in genade tot
hun redding werd uitgeoefend. Dan ook werd deze gebeurtenis toegelaten, opdat de discipelen
getuigen zouden zijn van de wrede macht van Satan over mens en dier beide. De Heiland
wilde, dat Zijn volgelingen kennis zouden hebben aan de vijand, met wie ze te doen zouden
hebben, opdat ze niet door zijn lagen bedrogen en overwonnen zouden worden. Ook wilde
356