Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
van de kansel om de Goddelike wet als verplichtend voor te stellen. In vroegere tijden was
het woord van de kansel een weerklank van de stem van het geweten. . . . Onze beroemdste
predikers zetten aan hun prediking een wondervolle majesteit bij door het voorbeeld van de
Meester te volgen, en de wet met zijn voorschriften en bedreigingen op de voorgrond te
plaatsen. Ze bespraken de twee grote grondregels, dat de wet een afschrift is van de Goddelike
volmaaktheid, en dat iemand, die de wet niet liefheeft, het evangelie niet liefheeft; want de
wet zowel als het evangelie is een spiegel, die het ware karakter Gods weerkaatst. Dit gevaar
leidt tot een ander, namelik het kwaad van de zonde, en de omvang en de verdienste ervan,
gering te schatten. Naarmate het gebod rechtvaardig is, naar die mate is het onrecht van er
niet aan te gehoorzamen groot.”. . .
“Nauw verbonden aan de gevaren, die reeds genoemd zijn, is het gevaar van de
rechtvaardigheid Gods gering te schatten. De strekking van de hedendaagse kansel is, de
Goddelike rechtvaardigheid uit de Goddelike barmhartigheid uit te ziften, en barmhartigheid
meer tot een gevoelen te verlagen dan tot een grondbeginsel te verhogen. Het nieuwe
theologiese prisma scheidt wat God samengevoegd heeft. Is de Goddelike wet goed of kwaad?
Hij is goed. Dan is rechtvaardigheid goed; want dat is een neiging om de wet uit te voeren.
Door de gewoonte van de Goddelike wet en rechtvaardigheid, de omvang en het kwaad van
menselike ongehoorzaamheid niet naar waarde te schatten, vervalt men allicht in de gewoonte
van de genade, die verzoening voor de zonde heeft aangebracht, evenmin op prijs te stellen.”
Aldus verliest het evangelie zijn waarde en belangrijkheid in het oog van de mensen, en
spoedig staan ze klaar om de Bijbel zelf zo goed als op zijde te zetten.
Veel predikanten beweren, dat Christus door Zijn bloed de wet heeft te niet gedaan, en dat
de mens nu vrij is van de vereisten ervan. Er zijn sommigen, die hem voorstellen als een
pijnlik juk, en die als tegenstelling van de dwang van de wet de vrijheid prediken, welke men
genieten kan onder het evangelie. Doch aldus beschouwden de profeten en apostelen de
heilige wet niet. David sprak: “Ik zal wandelen in de ruimte, omdat ik Uw bevelen gezocht
heb.” De apostel Jakobus, die na de dood van Christus schreef, verwijst naar de tien geboden
als zijnde “de koninklike wet,” en “de volmaakte wet, die der vrijheid is.” En de Ziener van
Patmos spreekt een halve eeuw na de kruisiging een zegen uit over hen, “die Zijn geboden
doen, opdat hun macht zij aan de boom des levens, en ze door de poorten mogen ingaan in de
stad.”
De bewering, dat Christus door Zijn dood de wet van Zijn Vader heeft te niet gedaan, is
ongegrond. Was het mogelik geweest, de wet te veranderen, of op zijde te stellen, dan had
Christus niet behoeven te sterven om de mens te redden van de straf op de zonde. Verre van
de wet te niet te doen, bewijst de dood van Christus, dat hij onveranderlik is. Gods Zoon
kwam om “de wet groot te maken, en heerlik.” Hij zei: “Meent niet, dat Ik gekomen ben om
de wet te ontbinden,” “totdat de hemel en de aarde voorbijgaan, zal er niet één jota, noch één
tittel van de wet voorbijgaan.” En wat Hemzelf aangaat, sprak Hij: “Ik heb lust, o mijn God!
om Uw welbehagen te doen, en Uw wet is in het midden van mijn ingewand.”
321