Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
enigerlei wijze,“1 is zijn waarschuwend woord. Indien ze toegaven aan verwachtingen, die
niet door de Schrift bekrachtigd werden, zouden ze tot een verkeerde gedragslijn gebracht
worden; teleurstelling zou hen blootstellen aan de spot van ongelovigen, en ze zouden in
gevaar staan van aan ontmoediging toe te geven, en in verleiding komen van aan de waarheden
te twijfelen, die noodzakelik waren voor hun zaligheid. De vermaning van de apostel aan de
Thessaloni- censen bevat een gewichtige les voor hen, die in de laatste dagen leven. Veel
Adventisten hebben het gevoel gehad, dat tenzij ze hun geloof op (2 Thess. 2:3). een bepaalde
tijd voor de wederkomst des Heren konden vestigen, ze niet ijverig en waakzaam konden zijn
in hun voorbereiding. Doch wanneer hun hoop keer op keer opgewekt wordt, alleen om
opnieuw teleurgesteld te worden, wordt hun geloof z— geschokt, dat het hun bijna onmogelik
is, om nog onder de indruk te blijven van de grote waarheden van de profetie.
Het prediken van een bepaalde tijd voor het oordeel bij de afkondiging van de eerste
boodschap was op bevel van God. De berekening van de profetiese tijdperken, waarop die
boodschap zich grondde, en waardoor het einde van de 2300 dagen in de herfst van 1844 viel,
is onbetwistbaar. De herhaalde pogingen om nieuwe datums voor het begin en einde van de
profetiese tijdperken te vinden, en de onjuiste redenering, die nodig is om deze stellingen te
verdedigen, leidt de harten niet alleen van de tegenwoordige waarheid af, maar verijdelt ook
alle pogingen om de profetieën uit te leggen. Hoe meer er een bepaalde tijd voor de
wederkomst van de Heer gesteld wordt, en hoe algemener die wordt verkondigd, hoe beter
het Satan aanstaat. Als de tijd verstreken is, bezorgt hij de voorstanders spot en verachting,
en hoont op die wijze de grote Advent-beweging van 1843 en 1844. Zij, die in deze dwaling
volharden, zullen ten laatste een datum bepalen, die te ver in de toekomst ligt voor de
wederkomst van Christus. Aldus zullen ze er toe komen om te rusten op een valse zekerheid,
en velen zullen het niet inzien v——r het te laat is.
De geschiedenis van het oude Israël is een treffend beeld van de ondervinding, die de
Adventisten hebben opgedaan. God leidde Zijn kinderen in de Advent-beweging, evenals Hij
de kinderen Israëls uit Egypteland leidde. In de grote teleurstelling werd hun geloof op de
proef gesteld, gelijk dat van de Hebreën aan de Rode Zee. Hadden ze bij voortduring
vertrouwd op de leidende hand, die met hen geweest was in hun voorgaande ondervinding, ze
zouden de zaligheid Gods hebben gezien. Indien allen, die aan het werk van 1844 deelnamen,
de boodschap van de derde engel hadden aangenomen, en die in de kracht van de Heilige
Geest verkondigd hadden, de Heer zou hun pogingen krachtig hebben gesteund. De wereld
zou zich gebaad hebben in een stroom van licht. De aardbewoners zouden jaren geleden
gewaarschuwd zijn geweest, het sluitingswerk zou zijn voltooid, en Christus zou gekomen
zijn om Zijn volk te verlossen.
Het was Gods wil niet, dat Israël veertig jaren in de wildernis zou ronddwalen; Hij wenste
hen rechtuit naar het land Kanaän te leiden, en hen daar te vestigen als een heilig, gelukkig
volk. Maar “zij hebben niet kunnen ingaan van wege hun ongeloof.” Ten gevolge van hun
afkerigheid en afval kwamen ze in de woestijn om, en werden anderen verwekt om het
315