Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Eenvoudige mensen, alleen gewapend met het Woord der waarheid, wederstonden de
aanvallen van geleerden, die met verwondering en woede zagen, dat hun welsprekend, vals
redeneren machteloos was tegenover het eenvoudige, eerlike spreken van mannen. die de
Schrift kenden, in plaats van bedreven te zijn in schoolse spitsvondigheden. Bij gebrek aan
bewijs in de Bijbel, dat ze tot hun voor- deel konden gebruiken,voerden velen met
onvermoeide vol- harding aan,vergetende hoe hetzelfde tegen Christus en Zijn apostelen
ingebracht was:- “Waarom verstaan onze grote geleerden deze Sabbatskwestie niet? Er zijn
er maar weinigen, die van uw geloof zijn. Het is niet mogelik, dat gij gelijk hebt, en dat alle
geleerden in de wereld zich zouden vergissen.”
Om zulke argumenten te wederleggen, was het slechts nodig aan te halen, wat de Schrift
leert, en op de geschie- denis te wijzen van de leidingen des Heren met Zijn volk door alle
eeuwen heen. God werkt door hen, die Zijn stem horen en gehoorzamen; door hen, die, zo
nodig, onaangename waarheden verkondigen, en niet bevreesd zijn om volkszon- den te
bestraffen. De reden, waarom Hij niet meer geleerden en mannen van hoge stand in de wereld
kiest om vooraan te gaan in hervormingsbewegingen, is, dat zij op hun geloofs- leer, theorieen,
en theologiese stelsels vertrouwen, en geen belioefte gevoelen om door God geleerd te worden.
Alleen zij, die in persoonlike gemeenschap staan met de Bron van alle wijsheid, zijn in staat
om de Schriften te verstaan of uit te leggen.
Mannen, die weinig schoolgeleerdheid be- zitten, worden somtijds geroepen om de
waarheid te verkondigen, niet omdat ze ongeleerd zijn, maar omdat ze geen voldoende
zelfgenoegzaamheid hebben om te weigeren, zich door God te laten onderwijzen. Zij leren in
de school van Christus, en hun nederigheid en gehoorzaamheid maken hen groot. Door hun
de kennis van Zijn waarheid toe te vertrouwen, bewijst God hun een eer, waarbij aardse eer
en menselike grootheid in het niet verzinken.
De meerderheid van de Adventisten verwierp de waarheden aangaande het heiligdom en
Gods wet; velen gaven ook hun geloof in de Advent-beweging op, en namen onjuiste en
strijdige inzichten aan over de profetieën, die op dat werk betrekking hebben. Sommigen
vervielen in de dwaling van herhaaldelik een bepaalde tijd voor de wederkomst van Christus
vast te stellen. Het licht, dat nu over het onderwerp van het heiligdom scheen, zou hun getoond
hebben, dat geen enkel profeties tijdperk zich tot de wederkomst van de Heer uitstrekt: dat de
juiste tijd van deze gebeurtenis niet voorzegd is. Maar zich van het licht afwendende, hielden
ze aan, de ene tijd na de andere vast te stellen voor de komst van de Heer, en werden
telkenmale teleurgesteld.
Toen de Christenen te Thessalonica valse inzichten koesterden betreffende de wederkomst
van Christus, ried de apostel Paulus hun aan, hun hoop en verwachtingen zorgvuldig aan Gods
woord te toetsen. Hij bepaalde hen bij profetieën, waarin de gebeurtenissen geopenbaard
werden, welke moesten plaats hebben, v——rdat Christus wederkomen zou, en toonde aan,
dat ze geen grond hadden om Hem toen reeds te verwachten. “Dat niemand u verleide op
314