Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
offer en de enige middelaar v——r God; vandaar, dat ze de voordelen van Zijn bediening niet
konden ontvangen.
De toestand van de ongelovige Joden stelt de toestand van de zorgelozen en ongelovigen
onder de naamchristenen voor, die eigenwillig onbekend zijn met het werk van onze
barmhartige Hogepriester. In de zinnebeeldige eredienst moest al het volk van Israël zich om
het heiligdom scharen, wanneer de hogepriester het heilige der heiligen binnenging, en ze
moesten op de plechtigste wijze hun zielen voor God verootmoedigen, opdat ze vergiffenis
van hun zonden mochten erlangen, en niet van de vergadering afgesneden worden. Van
hoeveel meer gewicht is het dan niet in deze tijd van het tegenbeeld van de grote verzoendag,
dat wij het werk van onze Hogepriester verstaan, en weten, welke plichten er van ons gevraagd
worden.
De waarschuwingen, die God in barmhartigheid zendt, kunnen niet ongestraft verworpen
worden. In Noachs tijd werd er een boodschap uit de hemel aan de wereld gezonden, en hing
de zaligheid van de mensen af van de wijze, waarop ze met die boodschap handelden. Daar
ze de waarschuwing verwierpen, werd Gods Geest aan het zondige geslacht onttrokken, en
kwamen ze om in de wateren van de vloed. In Abrahams tijd hield de barmhartigheid op te
pleiten met de schuldige inwoners van Sodom, en werden allen, behalve Lot met zijn vrouw
en twee dochters, verteerd door het vuur, dat van de hemel nederdaalde. Evenzo was het in de
dagen van Christus. Gods Zoon sprak tot de ongelovige Joden van dat geslacht: “Ziet, uw huis
wordt u woest gelaten.” Ziende op de laatste dagen, verklaart dezelfde Oneindige Macht omtrent
hen, die “de liefde der waarheid niet aangenomen hebben, om zalig te worden:“—
“Daarom zal God hun zenden een kracht der dwaling, dat ze de leugen zouden geloven; opdat
ze allen veroordeeld worden, die de waarheid niet geloofd hebben, maar een welbehagen
hebben gehad in de ongerechtigheid.” Wanneer ze de leer van Zijn Woord verwerpen, trekt
God Zijn Geest terug, en geeft hen over aan de dwalingen, die ze liefhebben.
Maar Christus treedt nog steeds tussenbeide voor de mens, en licht wordt gegeven aan hen,
die het zoeken. Ofschoon dit in het eerst niet door de Adventisten werd verstaan, werd het
hun later duidelik, toen de teksten, die hun ware toestand bepalen, zich voor hen begonnen te
ontvouwen. Het verstrijken van de tijd in 1844 werd gevolgd door een tijdperk van grote
beproeving voor hen, die zich nog aan het Advent-geloof vastklemden. Hun enige uitkomst,
wat betreft het tot zekerheid komen van hun ware toestand, was het licht, dat hun aandacht bij
het hemelse heiligdom bepaalde. Sommigen verzaakten hun geloof in hun vroegere
berekening van de profetiese tijdperken, en schreven de machtige invloed van de Heilige
Geest, die met de Advent- beweging was gepaard gegaan, aan menselike of sataniese
werkingen toe. Een andere klasse hield zich standvastig aan de overtuiging, dat de Heer hen
in hun vroegere ondervinding geleid had; en terwijl ze wachtten en waakten en baden, om
Gods wil te leren kennen, zagen Matth. 23:38. 2 Thess. 2:10-12. ze, dat hun grote Hogepriester
een ander werk der bediening op zich genomen had; en Hem in het geloof volgende, begonnen
ze zich een begrip te vormen van het sluitingswerk van de kerk. Ze hadden een helderder
297