Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
ze beweerden, een gewichtig keerpunt bereikt te hebben, en dat het werk van Christus als
middelaar van de mens voor God geëindigd was. Het scheen hun toe, dat de Bijbel leert, dat
de genadetijd van de mens, kort voordat de Heer waarlik op de wolken des hemels verschijnt,
zou eindigen. Dit scheen te blijken uit die teksten, welke op een tijd heenwijzen, wanneer de
mensen zullen zoeken naar, en kloppen en roepen aan de deur der genade, en die niet open
gedaan zal worden. En ze vroegen zich af, of de datum, waarop ze hadden gestaard als die
voor de wederkomst van Christus, niet misschien het begin van dit tijdperk aangaf, dat
onmiddellik aan Zijn komst voorafging. Daar ze de waarschuwing gegeven hadden, dat het
oordeel nabij was, gevoelden ze, dat hun werk voor de wereld was afgedaan, en verloren ze
de zieledrang om zondaren van het verderf te redden, terwijl het stoutmoedige en lasterlike
spotten van de goddelozen hun een verder bewijs toescheen, dat Gods Geest was weggenomen
van degenen, die Zijn genade hadden verworpen. Dit alles bevestigde hen in het geloof, dat
de genadetijd verstreken was, of, zoals ze het toen uitdrukten, “de deur der barmhartigheid
was gesloten.”
Maar helderder licht kwam door het onderzoek van de zaak aangaande het heiligdom. Ze
zagen nu in, dat ze gelijk hadden gehad met te geloven, dat het einde van de 2300 dagen in
1844 een belangrijk keerpunt kenmerkte. Maar terwijl het waar was, dat die deur van hoop en
genade, waardoor de mensen achttien honderd jaren lang toegang tot God gevonden hadden,
gesloten was, was er een andere deur geopend, en werd aan de mensen vergiffenis van zonden
aangeboden door tussenkomst van Christus in het heilige der heiligen. Het ene deel van Zijn
bediening was afgesloten, slechts om voor een ander plaats te maken. Er was nog altijd een
“open deur” naar het hemelse heiligdom, waar Christus dienst deed ten behoeve van de
zondaar. Nu werd de toepassing van die woorden van Christus in de Openbaring aanschouwd,
welke op die eigen tijd aan de kerk gericht werden: “Dit zegt de Heilige, de Waarachtige, die
de sleutel Davids heeft, die opent, en niemand sluit, en Hij sluit en niemand opent: Ik weet
uw werken; ziet! Ik heb een geopende deur voor u gegeven, en niemand kan die sluiten.”
Degenen, die in het geloof Jezus volgen in het grote werk van de verzoening, zijn het, die
de voorrechten van Zijn voorspraak voor hen smaken; terwijl degenen, die het licht verwerpen,
hetwelk dit deel van de bediening aan de dag brengt, er geen voordeel bij hebben. De Joden,
die het licht verwierpen, dat bij Christus’ eerste komst geschonken werd, en die in Hem
weigerden te geloven als de Heiland van de wereld, konden geen vergiffenis door Hem
erlangen. Toen Jezus bij Zijn hemelvaart door Zijn eigen bloed in het hemelse heiligdom
binnentrad om de zegeningen van Zijn tussenkomst op Zijn discipelen uit te gieten, werden
de Joden in volslagen duisternis gelaten, om daarin voort te gaan met hun nutteloze offeranden
en gaven. De bediening van de beelden en voorafschaduwingen had opgehouden te bestaan.
Die deur, waardoor de mensen eertijds toegang tot God erlangden, stond niet langer open. De
Joden hadden geweigerd, Hem te zoeken in de enige weg, waarop Hij gevonden kon worden,
door de bediening in het heiligdom in de hemel. Dientengevolge vonden ze geen gemeenschap
met God. De deur was voor hen gesloten. Ze hadden geen kennis aan Christus als het ware
296