Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Hoofdstuk 2 — Vuren van Vervolging
Toen Jezus aan Zijn discipelen het lot van Jeruzalem en de tonelen van Zijn wederkomst
openbaarde, voorzeide Hij tevens wat de Zijnen ondervinden zouden van de tijd af, waarop
Hij van hen zou weggenomen worden, tot op Zijn wederkomst in macht en heerlikheid om
hen te verlossen. Van de Olijfberg af aanschouwde de Heiland de stormen, die welhaast over
de apostoliese kerk zouden komen; en dieper in de toekomst indringende, ontwaarde Zijn blik
de wilde, vernielende orkanen, welke Zijn volgelingen in de volgende eeuwen van duisternis
en vervolging zouden treffen. In enkele korte gezegden vol ontzettende betekenis voorspelde
Hij wat de kerk Gods te wachten stond van de oversten dezer wereld. Christus’ volgelingen
moesten hetzelfde pad van vernedering, spot en lijden betreden, dat hun Meester betrad. De
vijandschap, welke tegen de Verlosser van de wereld losgebarsten was, zou tegen allen, die
in Zijn naam geloven, geopenbaard worden.
De geschiedenis van de eerste kerk getuigde van de vervulling van de woorden van de
Heiland. De machten van aarde en hel stelden zich in slagorde tegen Christus, in de persoon
van Zijn volgelingen. Het heidendom voorzag dat, indien het evangelie triomfeerde, zijn
tempels en altaren verwoest zouden worden; vandaar dat het zijn strijdkrachten verzamelde
om het Christendom de dood aan te doen. Het vuur der vervolging werd ontstoken. De
Christenen werden van hun bezittingen beroofd, en uit hun woonplaatsen ver- dreven. Ze
hadden “veel strijds des lijdens te verdragen.” Zij moesten “bespottingen en geselen proeven,
en ook banden en gevangenis.” Een groot aantal verzegelde hun getuigenis met hun bloed.
Edelman en slaaf, rijke en arme, geleerde en ongeletterde, allen werden zonder onderscheid
en zonder genade ter dood gebracht.
Deze vervolgingen, die omtrent de tijd van de marteldood van Paulus onder Nero een
aanvang namen, werden met meer-dere of mindere woede eeuwen lang voortgezet. De
Christenen werden valselik van de vreselikste misdaden beschuldigd, en verklaard de oorzaak
te zijn van grote rampen, als hongers-nood, pest en aardbeving. Terwijl ze de voorwerpen
werden van volkshaat en verdenking, stonden er verklagers gereed om ter wille van eigen
voordeel de onschuldigen te verraden. Ze werden veroordeeld als rebellen tegen de regering,
vijanden van de godsdienst, en een pest voor de maatschappij. Een zeer groot aantal werd
voor de wilde dieren geworpen, of in de amfitheaters levend verbrand. Sommigen werden
gekruisigd; anderen in de huiden van wilde dieren gestoken, en in het strijdperk geworpen,
om door honden verscheurd te worden. Hun straf werd menigmaal het hoofdschouwspel
gemaakt bij openbare feestclikheden. Grote menigten verzamelden zich om van het
schouwspel te genieten, en aanschouwden hun stervensmarten met luid gelach en
toejuichingen.
Waar ze ook maar een schuilplaats zochten, werden de volgelingen van Christus als
roofdieren gejaagd. Ze waren genoodzaakt, zich in woeste en eenzame plaatsen te versteken.
“Verlaten waren ze, verdrukt, kwalik behandeld; welker de wereld niet waardig was; ze
21