Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
van node.” “Want nog een zeer weinig tijds en Hij, die te komen staat zal komen, en niet
vertoeven.” Het enige veilige pad was voor hen, het licht, dat ze reeds van God ontvangen
hadden, op prijs te stellen, zich vast te klemmen aan Zijn beloften, voort te gaan met de
Schriften te onderzoeken, en geduldig te wachten op en uit te zien naar verder licht.
Hoofdstuk 23 — Wat is het Heiligdom?
De tekst, die boven alle andere de hoeksteen en voor- naamste steunpilaar van het Adventgeloof
had uitgemaakt, was de verklaring: “Tot twee duizend en drie honderd avonden en
morgens, dan zal het heiligdom gerechtvaardigd worden.” Dit waren woorden, waarmede
alle gelovigen in de spoedige wederkomst van de Heer zeer vertrouwd waren. Op duizenden
lippen leefde deze voorzegging als het wachtwoord van hun geloof. Allen gev—elden, dat
hun heerlikste verwachtingen en best gekoesterde hoop afhingen van de gebeurtenissen, die
daarin voorspeld werden. Er was aangetoond, dat deze profetiese dagen in de herfst van 1844
zouden eindigen. Tezamen met de rest van de Christenwereld geloofden de Adventisten toen,
dat de aarde, of een deel ervan, het heiligdom was. Ze verstonden, dat de rechtvaardiging van
het heiligdom de loutering van de aarde door het vuur van de laatste, grote dag was, en dat
die gebeurtenis bij de wederkomst van de Heer zou plaats vinden. Vandaar dat ze tot het
besluit kwamen, dat Christus in 1844 naar de aarde zou terugkeren.
Maar de vastgestelde tijd was verstreken, en de Heer was niet verschenen. De gelovigen
wisten, dat Gods woord niet kon feilen; er moest een vergissing zijn in hun verklaring van de
profetie; maar waar lag de fout ? Velen hakten ijlings de knoop door door te ontkennen, dat
de 2300 dagen in 1844 eindigden. Hiervoor kon geen reden aangegeven worden, behalve dat
Christus niet gekomen was op de tijd, waarop ze Hem verwacht hadden. Ze beweerden, dat,
indien de profetiese dagen in 1844 geëindigd waren, Christus op die tijd teruggekeerd zou
zijn om het heiligdom te rechtvaardigen door de loutering van de aarde door vuur; en dat de
dagen dus niet geëindigd konden zijn, omdat Hij niet gekomen was.
Deze gevolgtrekking aan te nemen, betekende, van de vorige berekening van de profetiese
tijdperken af te zien. Er was bevonden, dat de 2300 dagen begonnen waren, toen het bevel
van Arthaxerxes om Jeruzalem te herstellen en op te bouwen, in de herfst van 457 v. C., van
kracht werd. Dit tot uitgangspunt nemende, was er volkomen overeenstemming in de
toepassing van al de gebeurtenissen, in de verklaring van dat tijdperk van Dan. 9:25-27
voorspeld. Negen en zestig weken, de eerste 483 van de 2300 jaren, moesten tot aan de
Messias, de Gezalfde, reiken; en de doop van Christus en Zijn zalving door de Heilige Geest
in 27 n. C. klopten volkomen met die berekening. In het midden van de zeventigste week zou
de Messias uitgeroeid worden. Drie en een half jaar na Zijn doop werd Christus gekruist, in
de lente van 31 n. C. De zeventig weken, of 490 jaren, behoorden in het biezonder aan de
Joden. Aan het einde van dat tijdperk verzegelde het volk Zijn verwerping van de Christus
door de vervolging van Zijn discipelen, en keerden de apostelen zich tot de Heidenen, 34 jaren
n. C. Daar de eerste 490 jaren van de 2300 toen geëindigd waren, bleven er 1810 jaren over.
282