Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Schrift te on-derzoeken; en hebben zich dientengevolge, door het geloof en de besprenging
van het bloed van Jezus Christus, met God verzoend.” “Ik heb nooit de gunst van de
hovaardigen gezocht, noch ook teruggebeefd, wanneer de wereld de wenkbrauwen fronste. Ik
zal me hun welgevallen nu niet verwerven, en evenmin mijn plicht te buiten gaan om hun haat
uit te lokken. Ik zal nooit trachten om door hun gunst mijn leven te behouden, en, naar ik
hoop, niet terugschrikken van het te verliezen, indien God in Zijn voorzienigheid het aldus
beschikken zou.”
God verliet Zijn volk niet; Zijn Geest bleef wonen in degenen, die niet voorbarig het licht
verwierpen, dat ze ontvangen hadden, en zich aan de Advent-beweging onttrokken. In de
Brief aan de Hebreën staan er woorden van bemoediging en waarschuwing opgetekend voor
de beproefden en wachtenden in deze krisis: “Werpt dan uw vrijmoedigheid niet weg, welke
een grote vergelding des loons heeft. Want gij hebt lijdzaamheid van node; opdat ge, de wil
van God gedaan hebbende, de beloftenis moogt wegdragen. Want: Nog een zeer weinig tijds
en Hij, die te komen staat zal komen, en niet vertoeven; maar de rechtvaardige zal uit het
geloof leven; en zo iemand zich onttrekt, Mijn ziel heeft in hem geen behagen. Maar wij zijn
niet van degenen, die zich onttrekken ten verderve, maar van degenen, die geloven tot
behouding van de ziel.”
Dat deze vermaning gericht wordt tot de kerk in de laatste dagen, blijkt klaarlik uit de
woorden die de nadering van de komst des Heren aanduiden: “Want: Nog een zeer weinig
tijds, en Hij, die te komen staat, zal komen, en niet vertoeven.” En hier ligt duidelik in
opgesloten, dat er een schijnbaar uitstellen zou zijn, en het zich zou laten aanzien, alsof de
Heer vertoefde. Hetgeen ons hier geleerd wordt, is in het biezonder van toepassing op hetgeen
de Adventisten in deze tijd ondervonden. De mensen, die hier toegesproken worden, waren
in gevaar van hun geloof te laten schipbreuk lijden. Ze hadden de wil van God gedaan door
de leiding van Zijn Geest en Zijn woord te volgen; toch konden ze Zijn bedoeling met hetgeen
ze hadden doorleefd, niet verstaan, en evenmin het pad onderscheiden, dat v— —r hen lag;
en ze kwamen in de verzoeking van te twijfelen of God hen wezenlik had geleid. Op die tijd
waren de woorden van toepassing: “maar de rechtvaardige zal uit het geloof leven.”
Toen het heldere licht van de “middernachtskreet” op hun pad had geschenen, en ze de
zegelen van de profetieën hadden zien afnemen, en acht gegeven hadden op de zich snel
vervullende tekenen, die het naderen van de wederkomst van Christus vermeldden, hadden ze
als het ware als zienden gewandeld. Maar nu, ternedergedrukt door teleurgestelde
verwachtingen, konden ze alleen blijven staan door het geloof in God en Zijn woord. De
spottende wereld zei: “Ge zijt bedrogen geworden. Geeft uw geloof op, en zegt, dat de
Advent-beweging uit de duivel was.” Maar Gods woord verklaarde: “Indien iemand zich
onttrekt, Mijn ziel heeft in hem geen behagen.” Hun geloof nu op te geven, en de kracht van
de Heilige Geest, die in de boodschap werkzaam was geweest, te ontkennen, zou betekend
hebben, terug te keren tot het verderf. Ze werden bemoedigd om standvastig te zijn door de
woorden van Paulus: “Werpt dan uw vrijmoedigheid niet weg.” “Want ge hebt lijdzaamheid
281