Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
te werpen. Ze konden er niet in toe stemmen, om zonder bijbelse grond een stelling te laten
varen, welke mensen, die door Gods Geest verlicht waren, en harten, die in gloed gezet waren
door Zijn levende kracht, na ernstig en biddend onderzoek van de Schrift hadden ingenomen;
een steiling, die de strengste kritiek, en de bitterste tegenstand van godsdienstige leraars en
wereldwijzen had doorstaan, en tegen de verenigde macht van geleerdheid en
welsprekendheid, en spot en smaad van hogen zowel als lagen, op-gewogen was
gebleken.
Er was, wel is waar, een vergissing geweest wat de verwachte gebeurtenis betrof, maar
zelfs dit kon hun geloof in het woord Gods niet schokken. Toen Jona in de straten van Ninevé
verkondigde, dat de stad binnen veertig dagen verwoest zou worden, nam de Heer de
verootmoediging van de Ninevieten aan, en verlengde hun genadetijd; toch werd Jona’s
boodschap door God gezonden, en Ninevé volgens Zijn wil op de proef gesteld. De
Adventisten geloofden, dat God er hen op dezelfde wijze toe geleid had, om de waarschuwing
van het oordeel te geven. “Het heeft,” zo spraken ze, “de harten getoetst van allen, die hem
hebben gehoord, en een liefde voor de verschijning des Heren opgewekt, of heeft een afkeer
van Zijn komst doen ontstaan, die meer of min merkbaar, maar Gode bekend is. Het heeft een
lijn getrokken, . zodat degenen, die hun eigen harten willen onderzoeken, kunnen weten, aan
welke kant ze zouden gewenst hebben gevonden te worden, indien de Heer toen gekomen
was,— of ze zouden hebben uitgeroepen: ‘Ziet! deze is onze God, we hebben Hem verwacht,
en Hij zal ons zalig maken;’ dan of ze tot de rotsen en bergen geroepen zouden hebben om op
hen te vallen en hen te verbergen van het aangezicht
Desgenen, Die op de troon zit, en van de toorn van het Lam. We geloven, dat God op deze
wijze Zijn volk getoetst, hun geloof op de proef gesteld, en hen gelouterd heeft, om te zien of
ze in de ure van beproeving zouden terugschrikken van de plaats, die het Hem mocht
goeddunken, hun aan te wijzen, en of ze gewillig zouden zijn om deze wereld op te geven, en
zich met onvoorwaardelik vertrouwen op Gods werk te verlaten.” De gevoelens van hen, die
nog steeds geloofden, dat God de hand had gehad in hun vorige ondervinding, zijn uit gedrukt
in de woorden van William Miller: “Indien ik mijn leven weder over moest leven, zou ik met
dezelfde bewijsgronden, die ik toen had, om eerlik voor God en mensen te staan, moeten
handelen, gelijk ik gehandeld heb.” “Ik hoop, dat ik mijn klederen gereinigd heb van het bloed
van zielen; ik gevoel, dat ik me voor zoverre dit mogelik is, heb vrijgemaakt van alle schuld
aan hun veroordeling.” “Ofschoon ik tweemaal teleurgesteld ben,” schreef deze Gods- man,
“gevoel ik me nog niet ternedergeslagen of ontmoedigd. . . . Mijn hoop op de wederkomst
van Christus is even sterk als altijd. Ik heb slechts gedaan, wat ik na jaren van ernstige
overweging gevoelde, mijn heilige plicht te zijn. Indien ik gedwaald heb, is het geweest aan
de zijde der liefde tot mijn medemens, en de overtuiging van mijn plicht jegens God.”
“Eén ding weet ik, ik heb alleen gepredikt wat ik geloofde: en God is met mij geweest;
Zijn kracht heeft zich in het werk betoond, en er is veel goeds tot stand gebracht.” “Voor zover
de mens kan oordelen, zijn er veel duizenden door de prediking van die tijd toe geleid, de
280