Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
het leven weer op te nemen, en de hoon en scherts van een spottende wereld te verdragen,
was een zware geloofs- en geduldsbeproeving.
Toch was deze teleurstelling niet zo groot als die, welke de discipelen ondervonden ten
tijde van Christus’ eerste komst. Toen Jezus zegevierend Jeruzalem binnenreed, geloofden
Zijn volgelingen, dat Hij op het punt stond om de troon van David te bestijgen, en Israël van
zijn verdrukkers te verlossen. Vol hoop en blijde verwachting trachtten ze elkander voorbij te
streven in huldebetoon aan hun Koning. Velen spreidden hun klederen als een tapijt op Zijn
pad, of strooiden de bladerrijke takken van palmen v——r Hem uit. In hun uitbundige
vreugde stemden ze in met het blijde gejuich: “Hosanna aan de Zoon van David.” Toen de
Fari- zeën, verontrust en verwoed door dit vreugdebetoon, van Jezus verlangden, dat Hij Zijn
discipelen zou bestraffen, antwoordde Hij: “Indien dezen zwijgen, zullen de stenen haast
roepen.” De profetie moest vervuld worden. De discipelen voerden Gods plan uit; toch zou
een bittere teleurstelling hun ten deel vallen. Slechts een paar dagen verstreken, en ze waren
getuigen van de smartelike dood van de Heiland, en legden Hem in het graf. Hun
verwachtingen waren in geen enkel opzicht verwezenlikt geworden, en hun hoop stierf met
Jezus. Niet voordat hun Heer zegevierend uit het graf te voorschijn trad, bemerkten ze, dat
alles in de profetieën was voorspeld geworden, en “dat Christus moest lijden en opstaan uit
de doden.”
Vijf honderd jaren vroeger had de Heer bij monde van de profeet Zacharia verklaard:
“Verheug u zeer, gij dochter Zions! juich, gij dochter Jeruzalems! Ziet, uw koning zal komen,
rechtvaardig, en Hij is een Heiland; arm en rijdende op een ezel, en op een veulen, een jong
van een ezelin.” Indien de discipelen hadden beseft, dat Christus zich op weg naar
Zijn terechtstelling en dood bevond, ze zouden die profetie niet hebben kunnen vervullen. Op
dezelfde wijze vervulde Miller en zijn metgezellen een profetie, en gaven een boodschap,
waarvan de Schrift voorspeld had, dat hij aan de wereld moest gegeven worden, maar die ze
niet zouden hebben kunnen geven, indien ze de profetieën volkomen hadden verstaan, hun
teleurstelling aangevende, en daarbij nog een verdere boodschap bevattende, die aan al de
volken gepredikt moest worden, voordat de Heer zou komen. De boodschappen van de eerste
en de tweede engel werden ter rechter tijd gegeven en volbrachten het werk, dat God er mede
voor had.
De wereld had toegezien, verwachtende, dat het gehele Adventisten stelsel ineen zou
vallen, indien de tijd verstrijken, en Christus niet verschijnen zou. Maar terwijl er velen onder
sterke verleiding hun geloof opgaven, waren er sommigen, die standvastig bleven. De
vruchten van de Ad- vent-beweging: de geest van nederigheid en onderzoek van het hart, van
onttrekking aan de wereld, en hervorming van het leven, die zich aan het werk gepaard
hadden,— getuigden, dat het uit God was. Ze durfden niet ontkennen, dat de kracht van de
Heilige Geest zich in de prediking van de wederkomst des Heren had betuigd, en ze konden
geen fout ontdekken in de berekening van de profetiese tijdperken. De kundigsten onder hun
tegenstanders waren er niet in geslaagd om hun stelsel van uitlegging van de profetieën omver
279