Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
verwachtten om spoedig hun Verlosser van aangezicht tot aangezicht te aanschouwen,
gevoelden een plechtige vreugde, die niet uit te spreken was. De verzachtende,
overweldigende kracht van de Heilige Geest deed de harten versmelten, terwijl Zijn
zegeningen in rijke mate over de getrouwe gelovigen werden uitgestort.
Omzichtig en ernstig naderden zij, die de boodschap aangenomen hadden, de tijd, waarop
ze hoopten hun Heer te zullen ontmoeten. Iedere morgen gevoelden ze, dat het hun eerste
plicht was om zich te verzekeren van het bewijs, dat God hen aangenomen had. Hun harten
waren innig aan elkander verbonden, en ze baden veel voor en met elkander. Ze kwamen
menigmaal op afgelegen plaatsen tezamen om met God gemeenschap te oefenen; en de stem
des gebeds steeg op naar de hemel uit veld en bos. De verzekering van de goedkeuring van
de Heiland achtten ze noodzakeliker dan hun dageliks voedsel; en, indien een wolk hun ziel
verduisterde, rustten ze niet, totdat die was weggevaagd. Terwijl ze de blijken van Zijn
vergevende genade ondervonden, verlangden ze Hem te aanschouwen, die hun zielen
liefhadden.
Maar wederom waren ze bestemd om teleurgesteld te worden. De tijd van afwachting
verstreek, en hun Heiland verscheen nietf. Met onwankelbaar vertrouwen hadden ze naar Zijn
komst uitgezien; en nu ondergingen ze dezelfde gewaarwording als Maria, toen zij, bij het
graf van de Heiland komende, en dit ledig vindende, uitriep: “Ze hebben mijn Heer
weggenomen, en ik weet niet, waar ze Hem gelegd hebben.” Een gevoel van angst, een vrees,
dat de boodschap waar zou kunnen zijn, had enige tijd lang de ongelovige wereld in bedwang
gehouden. Nadat de tijd verstreken was, verdween deze invloed niet onmiddellik; in het eerst
durfden de mensen niet over de teleurgestelden triomferen; maar daar er geen blijken van
Gods toorn gezien werden, kwamen ze hun angst te boven, en begonnen hun honen en spotten
opnieuw. Een groot gedeelte van hen, die voorgegeven hadden, in de spoedige wederkomst
van de Heer te geloven, gaven hun geloof op.
Sommigen, die vol vertrouwen geweest waren, gevoelden zich z— diep in hun trots
gewond, dat ze aan de wereld wensten te ontvluchten. Evenals Jona beklaagden ze zich over
God, en verkozen de dood boven het leven. Degenen, die hun geloof op de meningen van
anderen, en niet op Gods woord hadden gegrond, waren nu weder even be- reid om hun
inzichten te wijzigen. De spotters haalden de zwakken en lafhartigen naar hun gelederen over,
en deze allen verbonden zich om te verklaren, dat er nu verder geen vrees of verwachting
meer kon zijn. De tijd was verstreken, de Heer was niet gekomen, en de wereld kon misschien
nog duizenden jaren hetzelfde blijven. De ernstige, oprechte gelovigen hadden alles voor
Christus opgegeven, en op een wijze als nooit tevoren in Zijn tegenwoordigheid verkeerd. Zij
hadden, naar ze geloofden, hun laatste waarschuwing aan de wereld gegeven; en
verwachtende spoedig overgezet te worden in het gezelschap van hun Goddelike Meester en
de engelen des hemels, hadden ze zich grotendeels van hen, die de boodschap niet aannamen,
teruggetrokken. Met innig verlangen hadden ze gebeden: “Kom, Heer Jezus, ja kom
haastiglik.” Maar Hij was niet gekomen. En nu de zware last van de zorgen en de moeiten van
278