Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Mozaïese stelsel had de reiniging van het heiligdom, of de grote verzoendag, op de tiende dag
van de zevende Joodse maand plaats,1 wanneer de hogepriester, na verzoening voor al het
volk van Israël gedaan, en aldus hun zonden uit het heiligdom verwijderd te hebben, naar
buiten trad en het volk zegende. Evenzo, geloofde men, zou Christus, onze grote Hogepriester,
verschijnen om de aarde te reinigen door de vernietiging van zonde en zondaren, en om Zijn
wachtend volk met onsterfelikheid te zegenen. De tiende dag van de zevende maand, 1 Kor.
15:23. 1 Kor. 15:20. Fil. 3:21.Lev. 16:29-34. de grote verzoendag, de tijd voor de reiniging
van het heiligdom, die in het jaar 1844 op de 22ste Oktober viel, werd voor de tijd van de
komst des Heren gehouden. Dit stemde overeen met de reeds aangevoerde bewijzen, dat de
2300 dagen in de herfst zouden eindigen, en de gevolgtrekking scheen onomstotelik te zijn.
In de gelijkenis van Mattheüs 25 wordt de tijd van wachten en sluimeren door de komst
van de bruidegom gevolgd. Dit was in overeenstemming met de beweeggronden, zowel uit
de profetieën als uit de typen, die juist zijn aangevoerd. Die gronden hadden een sterke schijn
van waarheid; en de “middernachtskreet” werd door duizenden gelovigen verkondigd. De
beweging overstroomde het land als een vloedgolf. Van stad tot stad, van dorp tot dorp, en tot
in de afgele- genste plaatsen op het platteland drong hij door, totdat het volk van God, dat in
afwachting leefde, volkomen wakker geschud was. De dweperij verdween ten gevolge van
deze verkondiging, verjaagd als de rijp voor de opkomende zon. De gelovigen zagen hun
twijfel en ontsteltenis verdwijnen, en hoop en moed verlevendigden hun harten. Het werk
bleef vrij van die uitersten, die zich altijd openbaren, wanneer er menselike opwinding bestaat
zonder de beperkende invloed van het woord en de Geest van God.
Het stond in aard gelijk aan die tijden van verootmoediging en bekering tot de Heer, welke
onder oud-Israël op boodschappen van bestraffing door Zijn dienstknechten volgden. Het
droeg de tekenen, die Gods werk door alle tijden heen hebben gekenmerkt. Er was weinig
uitbundige vreugde, maar meer een ernstig onderzoek van het hart, belijdenis van zonde, en
verzaking van de wereld. Voorbereiding om de Heer te ontmoeten was alles, waar beangstigde
zielen zich mede bezig hielden. Er werd met volharding gebeden, en men wijdde zich
onvoorwaardelik Gode toe. Miller zei, dat werk beschrijvende: “Er wordt geen grote vreugde
aan de dag gelegd; die wordt als het ware onderdrukt voor een toekomstige gelegenheid,
wanneer de gehele hemel en de aarde zich samen zullen verheugen met onuit- sprekelike
blijdschap en vol heerlikheid. Er wordt niet gejuicht; ook dat wordt bewaard voor de tijd,
wanneer het geroep van de hemel geschieden zal. De zangers zwijgen; ze zijn in afwachting
van zich te voegen bij de engelescharen, het hemelkoor. . . . Er is geen verschil van gevoelen;
allen zijn één hart en één ziel.”
Een ander, die aan de beweging deelnam, getuigde: “Het deed alom het grondigste
onderzoek van het hart en verootmoediging van de ziel voor God in de hoge hemel ontstaan.
Het heeft een losmaken van de genegenheden van de dingen van deze wereld veroorzaakt, en
een bijleggen van twisten en vijandschappen, een belijdenis van zonden, een zich buigen voor
God, en een boetvaardig smeken door gebroken harten tot Hem om vergiffenis en aanneming.
276