Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
beproeven. De geest, die er ons niet toe leidt om matig, rechtvaardig en godzalig te leven in
deze tegenwoordige wereld, is niet de Geest van Christus. Ik houd er me meer en meer van
overtuigd, dat Satan veel te doen heeft met deze wilde bewegingen. . . . Velen onder ons, die
voorgeven, geheel en al geheiligd te zijn, volgen overleveringen van mensen, en zijn
klaarblijkelik even onwetend aangaande de waarheid, als anderen, die op niets dergelijks
aanspraak maken.”
“De geest der dwaling zal ons van de waarheid afleiden; en de Geest van God zal ons in
de waarheid inleiden. Maar, zegt gij, iemand kan dwalen en geloven dat hij de waarheid heeft.
Hoe dan? Wij antwoorden: de Geest en het Woord stemmen met elkander overeen. Indien
iemand zichzelf oordeelt volgens Gods woord, en door het gehele woord heen volkomen
overeenstemming vindt, dan moet hij geloven, dat hij de waarheid heeft; maar indien hij
bemerkt, dat de geest, waardoor hij geleid wordt, niet overeenkomt met de gehele strekking
van Gods wet of boek, laat hem dan voorzichtig wandelen, opdat hij niet in de strikken van
de duivel gevangen wordt.” “Ik heb menigmaal meer bewijs van inwendige vroomheid
ontvangen van een oog vol gloed, een vochtige wang, en een woord, dat in de keel bleef steken,
dan van al het geraas van de Christenheid.”
In de tijd van de Hervorming legden de vijanden ervan al het kwaad van de dweperij ten
laste van hen, die het ‘t ernstigst trachtten tegen te gaan. De tegenstanders van de Adventbeweging
handelden op gelijke wijze. En, niet tevreden met de dwalingen van hen, die tot
uitersten vervielen, en dwepers in een verkeerd daglicht te stellen en te overdrijven,
verspreidden ze ongunstige geruchten, die niet de minste schijn van waarheid hadden. Deze
mensen werden gedreven door vooroordeel en haat. Hun vrede werd verstoord door de
verkondiging van Christus, die te komen stond. Ze vreesden, dat het waar zou kunnen zijn, en
hoop- ten toch dat zulks niet het geval was; en dit was het geheim van hun strijd tegen de
Adventisten en hun geloof.
Het feit, dat een paar dwepers zich onder de Adventisten mengden, geeft niet meer recht
om te besluiten, dat de be-weging niet van God was, dan dat de tegenwoordigheid van
dwepers en bedriegers in de kerk in de tijd van Paulus of Luther genoegzame
verontschuldiging zou zijn voor het veroordelen van hun werk. Laat Gods volk uit de slaap
opwaken, en met ernst het werk van bekering en hervorming aanvatten; laat hen de Schriften
onderzoeken om de waar- heid te leren kennen, zoals die in Jezus is; laat hen zich geheel en
al aan God toewijden, en het bewijs, dat de Satan nog werkzaam is en waakt, zal niet
achterwege blijven. Door alle mogelike bedriegerij zal hij zijn macht openbaren, al de
gevallen engelen in zijn gebied te hulp roepende. Het was niet de aankondiging van de
wederkomst van de Heer, die dweperij en scheiding veroorzaakte. Deze deden zich voor in
de zomer van 1844, toen de Adventisten in een toestand van twijfel en onzekerheid verkeerden
aangaande hun eigenlike stelling. De verkondiging van de boodschap van de eerste engel en
van de “middernachtskreet” had de on- middellike uitwerking, dat dweperij en onenigheid
werden onderdrukt. Zij, die aan deze plechtige bewegingen deelnamen, leefden in vrede met
272